Vertaling: Anoniem
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
Bron: Engelstalig MIA - Anuradha Gandhy-archief
Vertaling: Anoniem
| Hoe te citeren? — Graag bronvermelding !
Precies een jaar nadat het bloedbad in Gujarat begon, is het land nog steeds aan het bekomen van de verschrikkelijke gebeurtenissen. De verwachte overwinning van Narendra Modi bij de parlementsverkiezingen heeft de positie van de fascistische krachten van de Hindutva [= Hindoenationalisme – MIA] verder versterkt, niet alleen in Gujarat maar ook in het land als geheel. Het herzien van de strategie van de Hindutva-strijdkrachten en de lessen uit Gujarat wordt nu nog relevanter. Hier houden we ons bezig met de impact van de fascistische krachten van de Hindutva op vrouwen en op de vrouwenbeweging.
De agenda van de hindoe-fascistische krachten is politiek. Hun strategie is de maximale politieke mobilisatie van de Hindoe-massa’s en hun doel is de oprichting van een Hindoe Rashtra. Het valt op dat de huidige fase van de hindoe-fascistische groei terug te voeren is op het neoliberale economische beleid van het begin van de jaren tachtig. En het agressieve beleid van economische hervormingen en globalisering van de jaren negentig gaat gepaard met het agressieve beleid van Hindutva. De redenen hiervoor zijn niet ver te zoeken: het beleid van economische hervormingen heeft geleid tot de extreme verarming van niet alleen een groot deel van de massa, maar zelfs van aanzienlijke delen van de middenklasse; er was dus een dringende noodzaak om de aandacht van de mensen af te leiden van hun massale armoede door het opwekken van waanzin tegen moslims en andere minderheden. Bovendien wordt geprobeerd de massale woede tegen de flagrante capitulatie voor de imperialisten, met name de VS, om te buigen via nep-nationalisme, zoals slogans van cultureel nationalisme en Hindoe Rashtra.
De extreme en voortdurende polarisatie van de hindoeïstische samenleving in Gujarat langs religieuze lijnen, het gevoel van schaamteloos vertrouwen waarmee de aanvallen, plunderingen en moorden werden uitgevoerd en de actieve deelname van een deel van de vrouwen uit de hogere kasten, tonen aan dat de hindoe-fascistische strijdkrachten er in Gujarat in geslaagd zijn hun agenda vooruit te helpen. Ze zijn doorgedrongen tot een deel van de hindoeïstische massa en zijn erin geslaagd hen te bekeren tot hun ideologie en hen het doel van Hindoe Rashtra voor te houden. Welke verschrikking dit betekent voor de onderdrukte groepen – de lagere kasten, vrouwen, vooral vrouwen uit minderheidsgemeenschappen en de armen – hoeft niet vermeld te worden.
De opkomst van hindoe-fascistische krachten maakt deel uit van de wereldwijde opkomst van fundamentalisme en fascisme. Het imperialisme, geconfronteerd met de ergste crisis ooit sinds het interbellum, moedigt fundamentalistische krachten en fascistische organisaties en propaganda aan en bevordert het. “Het imperialisme streeft overal naar reactie” Lenin. Zoals Hawley heeft betoogd, “werpen fundamentalistische perspectieven op gender een uniek onthullend licht op de aard van het fundamentalisme als geheel.” Zoals het nu is, zijn alle religies patriarchaal geweest in de morele code die zij sanctioneren en de sociale regelingen die zij in stand houden. En een van de centrale punten van fundamentalistische propaganda is een conservatieve ideologie van gender – alle fundamentalistische krachten, of ze nu van de christelijke denominaties in de VS zijn, of van het hindoeïsme, of de nieuwe religies in Japan of islamitische krachten – ze verkondigen de specifieke agenda van herstel van de centrale plaats van het gezin en de woning in het leven van vrouwen en de patriarchale controle over haar seksualiteit. Daarom beweren ideologen van Nieuw Rechts, zelfs in de VS, dat er een morele crisis is in de Amerikaanse samenleving en dat dit komt door het feit dat vrouwen buitenshuis werken. Hoewel ze zich actief hebben gemobiliseerd rond het verzet tegen abortusrechten voor vrouwen, beginnen ze met het argument dat de uitgaven van de welvaartsstaat de belastingen hebben verhoogd en de inflatie hebben aangewakkerd, waardoor de getrouwde vrouw aan het werk is gegaan en daardoor de structuur van het patriarchale gezin en daarmee de morele orde van de samenleving is vernietigd. Volgens Jerry Falwell van Moral Majority “zouden kinderen (in de VS) recht moeten hebben op de liefde van de moeder en een vader die hun verschillende rollen begrijpen en hun verschillende verantwoordelijkheden vervullen ... om in een economisch systeem te leven dat het mogelijk maakt voor echtgenoten om hun vrouwen te ondersteunen als voltijdse moeders in huis en dat gezinnen in staat stelt om te overleven met één inkomen in plaats van twee.”
Met misleidende morele argumenten presenteren deze fascisten in de VS op agressieve wijze de zogenaamde pro-life campagne. Deze campagne begon met reacties op rechterlijke uitspraken, maar ging verder dan dat en omvatte onder meer aanvallen op abortusklinieken en moord op activisten en artsen die vrouwen helpen abortussen te laten uitvoeren. Tegelijkertijd behoren deze zogenaamde prolife krachten tot de actieve campagnevoerders voor de voortzetting van de doodstraf en grotere militaire uitgaven en een agressief internationaal beleid van de Amerikaanse regering. Daarom behoren ze tot de meest conservatieve en reactionaire delen van de Amerikaanse samenleving. Ze hebben blanke supremacistische opvattingen, geven zich over aan openlijk racistische activiteiten en zijn fascistisch in hun aard van organiseren en propaganda.
Hetzelfde is te vinden in de conservatieve Nieuwe Religies die in Japan zijn ontstaan, vooral in de naoorlogse periode. Een studie uit het begin van de jaren negentig zegt dat “veel nieuwe religies in de naoorlogse periode een agenda van sociale kwesties hebben aangenomen, waarbij het herstel van een patriarchale ideologie van het gezin bovenaan de lijst staat. Het vooroorlogse familiesysteem dat zij proberen te herstellen, internaliseert de mannelijke dominantie en het gezag van ouderen en houdt de status van vrouwen laag door hun keuzevrijheid op het gebied van huwelijk, voortplanting en echtscheiding te beperken. De oudere gezinsvorm is op zo’n manier doordrenkt van religieuze betekenis dat een goede echtgenote en moeder zijn niet alleen juist is, maar ook essentieel voor de redding van vrouwen.” Zowel in de VS als in Japan zijn deze bewegingen ontstaan in de context van een snelle verandering in de rol van vrouwen en een transformatie in de gezinsstructuren. Vrouwen zijn in groten getale buitenshuis gaan werken en verdienen een zelfstandig inkomen.
Islamitisch fundamentalisme is een complexer fenomeen. Aanvankelijk, in de periode na de Tweede Wereldoorlog, werd het gesteund en ondersteund door het Amerikaanse imperialisme, tegenover democratische en socialistische volksbewegingen, zoals in de Arabische landen. Maar met het herstel van het kapitalisme in de Sovjet-Unie en vooral in China, en het verraad van de democratische nationale bevrijdingsbewegingen door hun compromitterende leiderschap, heeft het anti-imperialisme op traditionele en vaak religieuze manieren uitdrukking gekregen. De islam is ook een ideologische kracht geworden die is overgenomen door bewegingen tegen de Amerikaanse imperialisten, zoals in Iran, of is een uitdrukking van verzet geworden, zoals nu in Palestina (als gevolg van het verraad van de oudere, meer seculiere en ‘linkse’ leiders). Ook in de landen van de voormalige Sovjet-Unie is het islamitisch fundamentalisme het middel geworden waarmee nationalistisch verzet tegen de Russische overheersing en uitbuiting tot uitdrukking wordt gebracht. In landen als Afghanistan, waar geen antifeodale democratische massabeweging bestond, kon de modernisering en waar de uitbreiding van de vrijheid voor vrouwen tijdens de Sovjetbezetting van bovenaf werd geïnitieerd, geen steun krijgen van de plattelandsmassa’s, en zo behield het islamitisch fundamentalisme zijn sociale basis. Daarom waren de krijgsheren die na de terugtrekking van de Sovjet-Unie in 1992 aan de macht kwamen in Afghanistan net zo reactionair als de Taliban die enkele jaren later aan de macht kwamen, en RAWA, de vrouwenorganisatie die zich verzette tegen de beperkingen op de rechten van vrouwen, was even kritisch over de krijgsheren als van de Taliban. Tegenwoordig zijn dezelfde krijgsheren weer aan de macht onder Amerikaanse bescherming. Maar of het nu reactionaire regimes zijn zoals de Saoedische monarchie of de meer op massabewegingen gebaseerde organisaties, ze hebben de controle over de kleding van de vrouw, haar bewegingen en de manier waarop ze deelneemt aan het openbare leven tot een belangrijk onderdeel van hun campagne gemaakt en dit is wat de meeste publiciteit heeft gekregen in de burgerlijke en imperialistische media gezien de campagne die het Amerikaanse imperialisme tegen de islam is begonnen.
Gegeven de complexe rol van het fundamentalisme in de wereld van vandaag, zal de politieke rol die het speelt bepalend zijn voor de manier waarop we ertegen strijden. Religieus fundamentalisme van alle soorten bevordert het patriarchaat en andere achterlijke waarden, en moet daarom in het algemeen worden bestreden door alle democratische en revolutionaire krachten. Toch speelt het fundamentalisme vandaag de dag een dubbele rol. Ten eerste maakt het fundamentalisme van de christenen in de VS, de Hindutva-brigade van India, enz. deel uit van het groeiende fascistische beleid van de staat en de heersende klassen, en moet het in die context worden gezien en aangevallen. Aan de andere kant groeit het moslimfundamentalisme vandaag de dag als reactie op de agressieve oorlogszucht van de VS en als reactie op het hindoeïstische fascistische offensief in het land, en speelt het dus een andere politieke rol ten opzichte van de staat. Wat eerstgenoemde betreft is het dus noodzakelijk om deze op alle fronten grondig aan te vallen; Wat dat laatste betreft, is het nodig om de anti-Amerikaanse/anti-Hindutva rol ervan onder ogen te zien, terwijl tegelijkertijd het retrograde patriarchale en feodale denken ervan aan de kaak wordt gesteld.
In de Indiase context is het duidelijk dat de voornaamste vijand van vrouwen momenteel de Hindutva-krachten zijn. Hindutva leeft van de etterende, stagnerende poel van feodale waarden die blijven gedijen in dit achterlijke semifeodale, semikoloniale systeem. De kasten-, patriarchale en andere feodale waarden die al in dit systeem heersen, fungeren als droog hooi voor het hindoe-fascistische vuur; en de hogere kaste-elite is de natuurlijke bondgenoot van deze giftige politieke vampieren. Bovendien hebben, als gevolg van het algemene achterlijke denken en een zwakke democratische beweging, ook andere kasten en klassen de neiging ten prooi te vallen aan de agressieve en grootschalige propaganda van de Hindutva-krachten.
Tijdens de sati/verbranding van Roop Kunwar in 1987, die sommige commentatoren beschouwen als een generale repetitie voor de sloop van de Babri Masjid, onthulden de Hindutva-troepen publiekelijk hun patriarchale vooroordelen en houdingen. De gebeurtenis vond plaats in een welvarend dorp, Deorala, ongeveer 50 km van Jaipur in Rajasthan, maar groeide uit tot een kwestie die geheel India betrof, waarbij de verschillende organisaties van de Hindutva-troepen zich krachtig uitspraken ter ondersteuning van de beoefening van sati. Terwijl de progressieve vrouwenorganisaties een morcha organiseerden om zich te verzetten tegen de sati en de arrestatie van de daders eisten, schakelden aanhangers, voornamelijk Rajputs, onder leiding van de Hindutvabrigade een militante morcha van bijna 30.000 mensen uit in de hoofdstad van de staat. De BJP-leider Vijayaraje Scindia sprak openlijk zijn steun uit voor sati als “ons cultureel erfgoed”, en betoogde dat dit het fundamentele recht is van een hindoe-weduwe als zij dat wenst. In hun argumentatie is er geen reden om zich daartegen te verzetten als een weduwe vrijwillig besluit zichzelf in brand te steken op de brandstapel van haar man. De vrouw wordt alleen gezien in relatie tot haar man, haar onafhankelijke bestaan telt niet. Door het bereiken van sat (innerlijke waarheid) besluit een vrouw zichzelf samen met haar man in brand te steken en zo verwerft ze een macht die haar man zal beschermen op zijn reis daarnaartoe. De sati, degene die deze macht verwerft, is dus het model van toewijding aan haar echtgenoot, de ware pativrata, wiens band met haar echtgenoot zelfs door de dood niet kan worden verbroken en zij blijft hem na de dood beschermen. De conservatieve handelsfamilies uit Rajasthan hebben talloze sati-tempels in Rajasthan en elders gefinancierd en gebouwd om deze achterlijke patriarchale ideologie te promoten. Hoewel hun steun voor sati nu niet meer zo grof is, handhaven en verheerlijken ze nog steeds religieuze gebruiken die dezelfde ideologie en rol voor vrouwen hooghouden.
De Hindutva-troepen hebben de eis voor een uniform burgerlijk wetboek opgepikt en daarmee een nieuwe kwestie van vrouwenrechten gemeenschappelijk gemaakt. Juist deze krachten hadden zich in de jaren vijftig verzet tegen de hervormingen van het Hindoe-gewoonterecht met betrekking tot de rechten van vrouwen op het gebied van eigendom en huwelijk. Maar in de jaren negentig hebben zij de invoering van het Uniform Burgerlijk Wetboek geëist, zodat moslims niet langer onder hun eigen wet kunnen vallen. Hun eis heeft niets te maken met de rechten van vrouwen, of ze nu hindoe of moslim zijn, het is slechts een extra stok om de moslimgemeenschap mee te slaan.
Hun antimenselijke, patriarchale houding kwam in Gujarat naar voren, in de grofste en meest gewelddadige vormen, met de groepsverkrachtingen en molestering van vrouwen in verschillende districten en de vulgaire propaganda over verkrachting die op verschillende plaatsen wijdverbreid werd verspreid. Alle onderzoeksteams hebben getuigenissen opgenomen van vrouwen die het slachtoffer waren van verkrachting of getuigen waren van de verkrachting van vrienden en familieleden. En dit moet worden begrepen in de context van de volledige betekenis van hoe deze fascistische mentaliteit naar vrouwen kijkt. Wanneer de achterlijke ideologie de totale ondergeschiktheid van vrouwen aan mannen sanctioneert en bepleit, worden vrouwen de symbolen en dragers van de sociale eer van de gemeenschap, vaak zelfs van de belichaming van de soevereiniteit van de staat. Vrouwen zijn voor hen de vertegenwoordigers van de gemeenschap en de overbrengers en bewaarplaatsen van de cultuur van de gemeenschap en haar waarden; zij zijn het middel waarmee de gemeenschap wordt gereproduceerd en voortgezet.
Ze gebruiken vrouwen om hun politieke doeleinden na te streven, zowel wanneer ze hen mobiliseren als wanneer ze vrouwen uit minderheidsgroepen seksueel aanvallen. Het is belangrijk om te onthouden dat deze Hindutva-krachten, of ze nu lid zijn van de Sangh Parivar – de RSS, de Bajrang Dal, de BJP – of deel uitmaken van andere politieke formaties zoals het Congres, ze dezelfde reactionaire houding ten opzichte van vrouwen delen.
Zelfs in de meeste individuele gevallen is verkrachting een bevestiging dat de vrouw een voorwerp van genot is en een bevestiging van de macht van de man over haar. Maar wanneer verkrachtingen plaatsvinden in de politieke context, zoals in Gujarat, als onderdeel van collectieve aanvallen, is de daad georganiseerde agressie; het wordt een spectaculair ritueel, een ritueel van overwinning – de verontreiniging van het autonome symbool van eer van de vijandige gemeenschap. Dit is al eerder gezegd, maar moet nog eens worden benadrukt. Vooral als we zien dat de vulgaire propagandafolders uitgegeven door de Sangh Parivar expliciet seksueel waren. Er is niets seksueels aan groepsverkrachtingen, of verkrachtingen of individuele vrouwen bij rellen en dergelijke aanvallen, hetzij door gemeentelijke strijdkrachten, hetzij door politie en andere krachten. Deze verkrachtingen zijn politieke daden, bedoeld om de ‘vijand’ te vernederen – het onteren van de vrouw is een schande voor de gemeenschap, een uitdaging en een belediging voor de mannen van de gemeenschap die niets konden doen om ‘de eer van de vrouwen, dat wil zeggen de gemeenschap, te beschermen’. In dit hele machtsspel tellen de vrouw en haar rechten als mens helemaal niet mee. Gujarat heeft eens te meer bewezen dat de hindoe-fascistische krachten voor niets zullen terugdeinzen om hun totale overheersing over de religieuze minderheden, vooral over de moslims, te bereiken.
De rechtvaardiging voor deze verkrachtingen kan worden gevonden in de geschriften van de ideologen van Hindutva, en in feite in de meest verfijnde onder hen, in de geschriften van Savarkar zelf. Savarkar portretteerde in zijn interpretatie van de geschiedenis de moslim als wellustig, sensueel, terwijl de hindoe relatief impotent is. De moslim, gedreven door religieuze plicht, ontvoerde, verkrachtte en bekeerde miljoenen hindoevrouwen, terwijl hindoemannen een ‘pervers gevoel van ridderlijkheid’ hadden dat hen ervan weerhield de vrouwen van de vijand iets aan te doen. Hij noemde het een natuurwet (die zelfs door de dierenwereld wordt nageleefd) dat in een oorlog de mannen van de overwonnen stam worden gedood terwijl de vrouwen door de overwinnaars onder elkaar worden verdeeld. Savarkar schreef dit in 1963 in zijn Marathiverhandeling, ‘Six Glorious Epochs of Indian History’, in 1971 in het Engels vertaald. Maar later, na de oorlog met Pakistan van 1965, herhaalde hij dit idee nog sterker toen hij Shivaji en Chinnaji Appa bekritiseerde omdat ze dit niet hadden gedaan. aan moslimvrouwen wat ze hindoevrouwen hadden aangedaan – alleen een ‘oog om oog en tand om tand’-beleid zou hen leren, beweerde hij. Vanaf 1938 zelf behandelt Savarkar herhaaldelijk het thema van de schending van hindoeïstische vrouwen door moslims en de noodzaak om geweldloosheid op te geven. We moeten dus heel duidelijk zijn dat de fascistische visie zelfs historisch en moreel verkrachtingen en het doden van foetussen en pasgeboren baby’s rechtvaardigt – een morele rechtvaardiging om etnische zuiveringen uit te voeren!
Terwijl de hindoefascisten de ergste vormen van brahmaanse orthodoxie propageren, komt hun patriarchale benadering, ook al heeft deze de meest vernederende vorm aangenomen tegen de minderheden (in het bijzonder de moslims en christenen), ook tot uiting tegen vrouwen in het algemeen, in het bevorderen van bruidsschatten, sati, enz., en het opsluiten van de vrouw in het huis, als bezit voor huishoudelijk werk en het voortbrengen van kinderen. Bovendien heeft het agressieve Hindutva-offensief tegen moslims de beweging onder moslimvrouwen voor hervormingen in hun persoonlijke recht vertraagd, terwijl de hele gemeenschap terug in de armen van hun moellahs wordt geduwd, waar de verdediging van hun recht op hun geloof de belangrijkste kwestie voor hen is geworden. . De toename van het gebruik van de boerka is een voorbeeld van een dergelijke achteruitgang.
Als de fascistische krachten in India hun patriarchale visie in grove en gewelddadige vormen hebben onthuld, deelt ook de Indiase staat dezelfde gemeenschappelijke en patriarchale benadering. Al zijn pretenties om seculier en democratisch te zijn, komen aan het licht als we de manier onderzoeken waarop het werkt. Want, zoals een hoofdartikel van de Times of India moest opmerken in de context van de gedwongen deportatie van de Bengali die momenteel gaande is, worden zij beschouwd als vluchtelingen, als ze Hindoe zijn; en zijn zij moslims dan worden zij als infiltranten beschouwd. Maar dit is niet alles. De Indiase staat onthulde zijn gemeenschappelijke patriarchale vooringenomenheid tijdens de vorming van India zelf – in 1947, in de manier waarop werd omgegaan met de kwestie van de vrouwen die werden ontvoerd tijdens de onrust en rellen tijdens de afscheiding. In acht jaar tijd, vanaf 1947, werden 30.000 vrouwen uit beide landen ‘teruggehaald’. Het totale aantal moslimvrouwen dat uit India werd ‘gerecupereerd’ was 20.728. De redding van de ontvoerde vrouwen werd gezien als een kwestie van nationale eer en een morele verplichting. De vrouwen waren slachtoffers, zij waren de symbolen van de eer van de gemeenschap. Moslimvrouwen moesten worden teruggegeven aan de moslimnatie en hindoeïstische vrouwen aan de ‘hindoe-natie’. Na gedwongen ontvoering volgde gedwongen terugkeer. Daarom had zelfs de verordening die in India werd uitgevaardigd alleen betrekking op moslimvrouwen die in andere huizen woonden, en niet op alle vrouwen. En de regering heeft zelfs nog een wet aangenomen die bepaalt dat vrouwen die uit Pakistan zijn teruggebracht, hun kinderen moeten achterlaten (aangezien ze door een moslim zijn verwekt). Degenen die zwanger waren moesten abortussen ondergaan. In feite werd tijdens het hele proces nooit rekening gehouden met de wensen van de vrouwen en werd hen alle wettelijke rechten ontzegd om te beslissen of ze het gezin waar ze bij woonden wilden verlaten en of ze wilden terugkeren of niet. In feite was het beleid van de staat duidelijk: de vrouwen moesten worden teruggestuurd, of ze dat nu wilden of niet. De Indiase staat had vanaf het moment van de opdeling zelf zijn hindoeïstische vooringenomenheid onthuld. En vrouwen waren de slachtoffers van dit beleid.
Ook de rechterlijke macht is in de decennia van de jaren tachtig sterk beïnvloed door de Hindutva-ideologie. Aangezien senior rechters uit dezelfde klasse komen als aanhangers van de hindoe-fascistische krachten, is het niet verrassend dat hun vooringenomenheid aan het licht komt. Het vonnis van rechter Y.V. Chandrachud van het Hooggerechtshof in de Shahbano-zaak is hiervan een voorbeeld. Het oordeel ging op welsprekende wijze over moslims en het islamitische persoonlijke recht en het voorrecht dat moslimmannen genieten. In het vonnis werd gesproken over de verdeelde loyaliteit van moslims en de noodzaak om onmiddellijk een Uniform Burgerlijk Wetboek in te voeren. Het arrest had weinig te zeggen over de rechten van vrouwen. In zo’n geval was het in wezen een antimoslim oordeel dat de woede van moslims aanwakkerde, wat leidde tot de mobilisatie door conservatieve moslimleiders tegen het recht van moslimvrouwen op alimentatie na echtscheiding.
De RSS richtte in 1936 zelf de Rashtrasevika Samiti op als aanvulling op de RSS, die alleen mannelijke leden toeliet. Het had het patroon van de RSS, met kleine, plaatselijke shakha’s en een pramukh sanchalika, wat een niet-verkiesbare functie is. Ambtsdragers worden geselecteerd door senior leden. Deze shakhas waren centra voor intensieve ideologische training voor de vrouwen zonder hun plaats en hun kaste-/klasseomgeving te hoeven verlaten. Ze leerden de RSS-versie van de Indiase geschiedenis, over cultuur en traditie, en kregen fysieke training. Maar de Rashtrasevika Samiti was beperkt in zijn kaste- en klassenbasis. Pas nadat eind jaren zeventig de progressieve vrouwenbeweging opkwam, richtten de pro-hindoepartijen vrouwenorganisaties op. De BJP richtte zijn Mahila Morcha op in 1980, de Shiv Sena richtte de Mahila Agadhi op in 1985, terwijl de VHP later de Durga Vahini oprichtte. Ze waren allemaal gericht op het mobiliseren van de massa vrouwen voor de zaak van Hindutva.
De shakha’s van de Rashtrasevika’s zijn geconcentreerd in de staten waar de RSS traditioneel sterk is geweest: Maharashtra, Karnataka en AP. Het is beperkt tot dezelfde kaste-/klassekringen waar de RSS zijn basis had: de brahmaanse en handelsgemeenschappen. De vrouwen worden aangemoedigd om contacten in hun buurt op te bouwen, raadgevers te worden, de viering van hindoefestivals die door de Samiti worden gepromoot aan te moedigen en op informele wijze de ideeën te verspreiden die in de shakha’s zijn ontvangen. Dit is hun belangrijkste doel: het verspreiden van hun ideeën na het opbouwen van vriendschap en vertrouwen. Op deze manier heeft de Samiti zijn tentakels onder de conservatieve middenklasse verspreid. Het wordt ook in verband gebracht met de opvoeding van kinderen – Shishu Vihars, Saraswati Vidyalayas. De ideologie van de Rashtrasevika Samiti benadrukt de centrale rol van de vrouw in het gezin, haar rol bij het doorgeven van de ‘samskara’s’ aan de andere gezinsleden, vooral kinderen. Ze benadrukken de deugd van respect voor ouderen en familie, en keuren het af om te handelen in strijd met de wensen van de familie. Een groot aantal vrouwelijke BJP-parlementsleden was lid van de samiti. Ze geloven in de sterke Hindoevrouw en vandaar de focus op fysieke training. Zij propageren dat vrouwen kinderen baren om het moederland te dienen. De houding is dat vrouwen worden opgeleid voor de strijd in de oorlog tegen de moslimvijand. Ze hebben met succes haar traditionele rol in het gezin gecombineerd met haar ‘patriottische’ plicht, door Desh bhakti te vermengen met Ram bhakti. Dienstbaarheid aan de natie en de bevrijding van de Ramjanmabhoomi zijn één en hetzelfde voor de vrouwen die door hen zijn geïndoctrineerd.
De Rath Yatra in 1990 kan worden beschouwd als een keerpunt wat betreft de publieke mobilisatie van vrouwen door de Hindutva-troepen. Vrouwen werden op grote schaal gemobiliseerd voor de Ramjnmabhoomi-campagne. Sindsdien is de actieve deelname van vrouwen aan rellen – aan plunderingen en aan aanvallen op de minderheidsgemeenschap – merkbaar geworden. Ze waren actief bij de rellen in Mumbai en Surat onmiddellijk na de sloop van de Babri Masjid. De BJP, Shiv Sena en VHP hebben een veel bredere massabasis aangetrokken dan de Samiti. Ze hebben hun basis verspreid over specifieke gebieden en plaatsen door het organiseren van de viering van traditionele hindoeïstische gebruiken en festivals, zoals haldi kumkum, villuku pooja, ganapati, door hen te helpen plaatselijke kwesties aan te pakken, door regelingen aan te moedigen voor het genereren van inkomsten voor vrouwen en vooral door het aanmoedigen van vrouwen om actief op te komen voor politieke doelen die hun organisatie ondersteunt. Dit kan de arrestatie van een leider zijn, Mahaarthi of de tempelcampagne. Door deze deelname hebben vrouwen een gevoel van belangrijkheid gekregen en een gevoel van deelname aan het openbare leven dat hun tot nu toe ontzegd was. Hoewel deze organisaties kwesties als bruidsschat dood en verkrachting op zich hebben genomen en een of ander familiegeschil hebben opgelost, gebeurt dit feitelijk op basis van de kracht van de partij. Ze pleiten niet voor genderrechtvaardigheid en zijn gekant tegen elke stap die de patriarchale structuur van het gezin en de politieke partij verstoort. Ideologische indoctrinatie, hetzij via tvseries als Ramayana, hetzij via sjibbirs – trainingskampen – handhaaft patriarchale, autoritaire waarden, vooral met betrekking tot het gezin. Ze zijn geïndoctrineerd door te geloven dat de progressieve vrouwenbeweging in India een implantaat uit het Westen is dat geen relevantie heeft in India. “Vrouwen in India hadden ooit een ereplaats binnen het huishouden en de samenleving. Dit hoeft alleen maar opnieuw te worden vastgesteld en bevestigd.” Toch spreken de verschillende leiders van de Hindutva-partijen niet met één stem. Terwijl sommigen zoals Vijayaraje Scindia een openlijk conservatief standpunt hebben ingenomen, en VHP-leiders zoals Bamdev en sants als Swami Muktanand Saraswati hebben geëist dat het recht op polygamie wordt hersteld voor hindoemannen (waarom zouden alleen moslimmannen dit voorrecht moeten hebben!!); andere leiders nemen een gematigder standpunt in; zij verdedigen bijvoorbeeld het recht van vrouwen op werk (alleen dan kunnen zij sterk zijn). Het standpunt dat zij innemen, hangt ook af van de politieke situatie en de behoeften van het moment. Kortom, ze portretteren vrouwen als Matrishakti, waarbij het moederschap centraal staat in hun karakterisering van vrouwen en haar macht. Vrouwen zijn moeders en echtgenotes en zij moeten geëerd en beschermd worden. Voor hen is de hindoeïstische vrouw vandaag de dag geen slachtoffer, maar een macht die moet worden gekanaliseerd ten dienste van de gemeenschap. In wezen indoctrineren ze vrouwen om moslims als vijanden te haten, patriarchale waarden hoog te houden – ze geloven dat er natuurlijke en essentiële verschillen bestaan tussen vrouwen en mannen – en negeren ze de genderonrechtvaardigheden die bestaan in de Hindoe-wetten en -gewoonten, maar zien ze het onrecht dat moslimvrouwen ondergaan op een overdreven manier (let op hun buitensporige bezorgdheid over beperkingen zoals de boerka voor moslimvrouwen) en het rechtvaardigen van de verkrachtingen en aanrandingen van vrouwen uit moslim- en andere minderheidsgemeenschappen. Als geheel worden ze geïndoctrineerd om een fascistische agenda te aanvaarden die uiterst schadelijk zal zijn voor de rechten van vrouwen. De autonomie en onafhankelijkheid van vrouwen zullen worden verpletterd en zij zullen de staat en de gemeenschap moeten dienen, zoals dat gebeurde tijdens het nazibewind in Duitsland. De strijd van vrouwen voor gelijkheid is door hen verdoezeld en de strijd zal meedogenloos worden verpletterd als de Hindutva-krachten slagen in hun fascistische doelstellingen.
Voor revolutionaire en democratische krachten, voor de progressieve vrouwenbeweging, zijn de taken duidelijk omschreven: om de opkomst van de Hindutva-fascistische krachten in India te bestrijden is het niet voldoende om deze alleen op politiek gebied te bestrijden, maar om deze op alle fronten te bestrijden. De impact van deze krachten op vrouwen en hun strategie voor vrouwen moet ook worden tegengegaan. Het is noodzakelijk om het idee bloot te leggen dat hun mobilisatie van vrouwen de echte “empowerment” van vrouwen betekent. We moeten aan het licht brengen dat ondanks hun retoriek over de sterke vrouw en Shakti, ondanks hun projectie van agressieve vrouwelijke leiders als Uma Bharati en Sadhavis als Rhitambara, hun basisopvatting over de rol van vrouwen patriarchaal is. We moeten blootleggen dat juist hun activering van vrouwen gebaseerd is op een vertekende en totaal valse geschiedenis en een systematische aanwakkering van haat tegen een belegerde minderheidsgemeenschap. De paramilitaire training die door de Durga Vahini’s en Sevika Samitis aan vrouwen wordt gegeven, is niet bedoeld voor zelfbescherming of voor de bevrijding van de massa van onderdrukking en uitbuiting, maar om de moslimgemeenschappen en andere gemeenschappen aan te vallen. We moeten ook het feit blootleggen dat ze de steun hebben van de rechtse krachten in de VS en elders, omdat ze niet alleen gemeenschappelijke economische belangen delen, maar ook een gemeenschappelijke visie op de samenleving en de plaats van vrouwen in de samenleving. En we moeten blootleggen dat deze krachten steun hebben gekregen omdat de Indiase samenleving geen democratische revolutie heeft meegemaakt die de feodale verhoudingen en cultuur zou hebben weggevaagd, niet alleen wat de economische aspecten betreft, maar ook wat het sociale leven betreft. Daarom omvat deze strijd de economische, politieke en sociale sfeer; zij moet ook propaganda en onderwijs onder de massa vrouwen omvatten en kan niet beperkt blijven tot alleen vrouwen uit de middenklasse. Daarom is in de huidige context van vandaag een belangrijk aspect in de strijd tegen het patriarchaat het mobiliseren van de grote massa vrouwen, niet alleen tegen het fundamentalisme in het algemeen, maar meer in het bijzonder tegen de hindoe-fascistische krachten.