Geschreven: 1935
Bron: brochure Uitgeverij de Vlam van de RSAP
Transcriptie: Rick Denkers
Deze versie: spelling
HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive, oktober 2008
Laatste bewerking: 7 september 2009
| Zie ook: ℵ Voor de Vierde Internationale ℵ Fascisme, wat het is en hoe het te bestrijden |
Het is thans niet meer nodig om met feiten en cijfers te bewijzen, dat de huidige crisis niet van voorbijgaande aard is. Het sprookje van het stralende zonnetje van de hoogconjunctuur, dat straks weer van achter de crisiswolken te voorschijn zal komen, is door alle ernstige economen reeds lang als wetenschappelijke nonsens terzijde gesteld. En de arbeiders ondervinden elke dag opnieuw aan den lijve, dat die “hoogconjunctuur” in elk geval zo lang wegblijft, dat ze allang van honger en gebrek zijn omgekomen voor die goede tijd, waarmee achterlijke vakverenigingsleiders ze nog steeds trachten zoet te houden, aanbreekt.
De heersende machten zijn gedwongen andere maatregelen te nemen. Ze zijn daartoe gedwongen door de kapitalisten, die eisen dat alle kunstmiddelen beproefd worden om de vastgelopen machine weer op gang te brengen en om uit de ontredderde maatschappij nog alle winst te persen, die er mogelijkerwijs uit te persen is.
Ze zijn ertoe gedwongen door de angst voor het komende onvermijdelijke verzet van de arbeiders, boeren en middenstanders. Tegenover deze massa moeten ze de schijn ophouden, dat de knappe koppen bezig zijn iets “uit te vinden” tegen de crisis en het een of andere systeem zullen bedenken, dat de verlossing zal brengen, met behoud van het winststelsel en het privaatbezit.
Zo beleven we thans een tijdperk van de schrilste klassentegenstellingen, waarin de kapitalistische klasse langs allerlei directe en indirecte wegen alles, maar dan ook alles afneemt van de grote massa, om haar macht en haar weelde te handhaven ten koste van de omvangrijkste en diepste ellende die de wereld ooit kende. En tegelijkertijd is dit tijdperk er een van de grofste, bedrieglijkste demagogie, van het platste misbruik van massasuggestie door de moderne reclamemiddelen, zodat men er zelfs soms in slaagt de miljoenenmassa geestdriftig te maken voor een systeem, dat alleen hun verdere uitzuiging en onderdrukking ten doel heeft (plan-Roosevelt, nationaal-socialisme).
In Holland heeft de crisis geleidelijk haar intrede gedaan. Men heeft tijd gehad er aan te “wennen”. Bijzondere experimenten zijn nog niet nodig geweest. Langs “normale” weg heeft de bourgeoisie haar zin kunnen doorzetten. Eerst de regering Ruys, daarna in versneld tempo de regering Colijn, hebben zonder veel moeite en tegenstand de lonen verlaagd, de steunuitkeringen verlaagd, de werklozen veroordeeld tot dwangarbeid in de werkverschaffingen, het volksonderwijs en de zorg voor de volksgezondheid afgebroken.
In juli 1934 kwam de eerste ernstige tegenstand!
Men was aan de grens van het duldende lijden gekomen spontaan en met heroïsche moed kwamen de werklozen van Amsterdam en Rotterdam in opstand en beheersten dagenlang de straten in de arbeidersbuurten. Het verzet was ongeorganiseerd, beperkt tot de werklozen, en bloedige politieterreur herstelde spoedig weer de “orde en rust”. De grote betekenis van deze gebeurtenissen was, dat het een zeer duidelijke waarschuwing was aan de regering niet verder te gaan op de ingeslagen weg. De verzetsgeest was ontwaakt, en een volgende keer zou de massa tot andere, doelmatiger strijdmethoden haar toevlucht kunnen nemen!
Bijna een jaar lang was het: op de plaats rust.
Maar tegelijkertijd nam de crisis snel in hevigheid toe in Nederland en stelde de heersende klasse steeds dringender de eis, nu de buitenlandse winstbronnen opdroogden, de grote plundertocht op het vaderlandse proletariaat te ondernemen.
Wil Colijn nog langer de uitvoerder zijn van de wil van de bezitters, dan moet hij thans opnieuw de aanval openen.
Bij het nieuwe wetsontwerp zal worden bezuinigd op:
| Salarissen en pensioenen | f | 15 | miljoen |
| Onderwijs, kunsten en wetenschappen | 14 | ||
| Sociale zaken | 17 |
Tegelijkertijd stelt de regering maatregelen voor, waardoor met uitschakeling van het parlement de regering in gevallen, waarin ze een zekere “bewegingsvrijheid” nodig heeft, maatregelen kan nemen. Dat wil dus zeggen dat met de grootste willekeur de regering aanvallen zal doen op de lonen en pensioenen van het overheidspersoneel, op de steunregeling, op de lonen in de werkverschaffing, op het onderwijs, op alle uitgaven, die niet de bourgeoisie ten goede komen!
Maar hiermee zijn de particuliere werkgevers nog niet rechtstreeks geholpen. Ook dat speelt de regering klaar.
“Zij zal gerechtigd zijn onder bepaalde omstandigheden steun te onthouden aan werkloze arbeiders, behorende tot bedrijfsgroepen, waarin de lonen niet of niet voldoende aangepast zijn aan de tegenwoordige verhoudingen”, aldus de M. v. T.
De grote aanval is geopend!
Er zal weer een beroep gedaan worden op “offervaardigheid”, op de “slechte tijden”, op de “vaderlandsliefde”!
Zijn deze offers nodig?
Volgens de opgave aan de belastingen (dus zonder de verzwegen miljoenen) zijn er in Nederland:
293 aangeslagenen met een inkomen van f 100.000 per jaar en hoger;
21.103 van 10.00 tot f 100.000 per jaar, terwijl 668 in de vermogensbelasting zijn aangeslagen voor een vermogen van een miljoen of meer!
Alle aangeslagenen in de vermogensbelasting tezamen bezitten een vermogen van bijna elf en één half miljard gulden! En dat zijn dan alleen de vermogens groter dan f 16.000.
Er is nog geld in Nederland!
Het is niet nodig, dat men gaat beknibbelen op de armzalige pensioenen.
Het is niet nodig, dat men de lonen verlaagt tot onder het bestaansminimum.
Het is niet nodig, dat men de werklozen nog dieper in de wanhoop drijft.
Het is niet nodig, dat proletariërs hun gezondheid, elke mogelijkheid op een beetje geluk, hun laatste boterham offeren!
Deze “offers”, deze “aanpassing” is alleen maar nodig, omdat de tienduizenden rijken, die met elkaar miljarden bezitten, en miljarden zouden kunnen “offeren” zonder ook maar ergens in tekort te komen, geen afstand willen doen van hun mateloze, immorele weelde!
Daarom moet “aanpassing” gepreekt worden.
Daarom moeten er nieuwe bezuinigingen ingevoerd worden. Daarom komt de regering met haar wetsontwerp.
En steeds dringender wordt de eis:
COLIJN VERDWIJN!
Van twee kanten worden de aanvallen op de regering Colijn geopend van fascistische en sociaaldemocratische zijde. Wellicht houdt Colijn zich nog enige tijd in evenwicht tussen deze twee, maar zijn tegenwoordige regering is een overgangsregering en zijn dagen zijn geteld.
De kapitalisten kunnen tevreden zijn met de “aanpassingspolitiek” en de verdeling van de offers!
Wie betaalt?
Wie betaalt in Duitsland?
De proletariërs, boeren en middenstanders, in de vorm van directe en indirecte belastingen, van gedwongen collectes, van loonsverlagingen, van het verrichten van gratis arbeid, van verlaging en afschaffing van de steunuitkeringen, van onteigening van zijn spaarduitjes. En alles wat er op deze wijze in de staatskas vloeit wordt uitsluitend gebruikt om regelrecht in de zakken van de grootkapitalisten te stoppen.
Werkelijk, vergeleken bij de geraffineerde uitbuitingsmethoden van het fascisme zijn de meest krasse maatregelen van Colijn nog maar kinderspel. Is het wonder dat de NSB een groot aantal grootkapitalisten onder haar leden telt, en deze belust zijn op invoering van de Duitse methoden?
Maar ook als de Nederlandse regering voorlopig niet verder gaat dan Colijn thans voorstelt, vreest de bourgeoisie verzet, vreest ze herhaling van de juli-gebeurtenissen op grotere schaal. Het restje parlementaire democratie laat nog te veel ruimte, brengt te veel gevaren mee. De bourgeoisie wil waarborgen tegen de revolutie, tegen de opstand, en de tegenwoordige regering biedt die niet genoeg naar haar zin. Zij voelt zich veiliger bij een fascistische terreur. Daarom roept zij om een sterke regering, daarom financiert ze de NSB.
De regering-Colijn is de voorloper van het fascisme, en thans is in Nederland het moment aangebroken, dat de bourgeoisie de fascistische methoden eist van Colijn, en als hij niet wil of er niet toe in staat is, van een ander.
De strijd tegen het Nederlandse fascisme, kan niet anders zijn dan de strijd tegen de bourgeoisie in haar geheel, in de eerste plaats tegen haar beide vertegenwoordigers Mussert en Colijn.
Ook de SDAP bestrijdt de regering-Colijn in haar verkiezingsreclame. Wat wil ze er voor in de plaats stellen?
Een coalitieregering!
Dat is het enige politieke perspectief dat deze partij op het ogenblik biedt.
Dat is het grootste succes, en tevens het enige succes, dat ze behalen kan.
De SDAP heeft nog maar één eis over: mee verantwoordelijkheid dragen voor de kapitalistische maatschappij!
De SDAP kondigt zich niet meer aan als de brengster van een nieuwe maatschappij, maar als de redster van de oude.
Om dat heilige coalitie-ideaal te verwezenlijken is nodig, dat zij èn de kapitalisten èn de arbeiders ervan overtuigt, dat SDAP ministers in staat zijn nieuwe welvaart te brengen. Zij vertelt van de wonderen, die de “rode” ministers in Zweden en Denemarken gewrocht hebben, van de arbeiderswoningen, van de welvaart in de bedrijven en van de zoete winsten voor de oude ondernemers. Daarom moeten de arbeiders op de SDAP stemmen, opdat een rooms-rode coalitie, of wellicht een “nationale regering” naar Belgisch voorbeeld ook in Nederland het kapitalistisch paradijs op aarde brenge.
Erger, platter bedrog is niet denkbaar. Want de waarheid is dat in Zweden en Denemarken de bourgeoisie er nog voordeel in ziet voor zichzelve er sociaaldemocratische ministers op na te houden, en niet al te scherpe aanvallen op de arbeiders te ondernemen, omdat door toevallige economische omstandigheden, de crisis daar minder hevig is dan hier.
In Finland bv., ook een Scandinavisch land, is de werkloosheid nog meer teruggelopen dan in Zweden. Maar Finland wordt niet genoemd in de vulgaire reclame van de SDAP, want daar heerst een semi-fascistisch bewind!
Niet dankzij de rode ministers is er “welvaart”, maar dankzij de toevallige en zeer betrekkelijke welvaart, ziet de bourgeoisie voordeel in zg. socialistische ministers!
Vooral als deze “rode” ministers zo voortreffelijk de nationale belangen van de bourgeoisie verdedigen. Want dat is de prijs, van de rode ministerzetels:
Steun aan de werkgevers in de strijd voor loonsverlaging. In januari 1933 besloten de Deense werkgevers 20 % loonsverlaging in te voeren. Staking dreigde. De “rode” regering verbood stakingen en uitsluitingen tot febr. 1933.
Opvoering van de bewapening. De Deense sociaaldemocraten waren eertijds met de Nederlandse voorstanders van nationale ontwapening. Thans steunt het soc.-dem. parlementslid Nielsen een voorstel om de werklozen bij het leger in te delen en zo de werkloosheid te bestrijden! Aan de bewapening wordt in Nederland per hoofd f 6.22 uitgegeven, in het “rode” Denemarken f 9.70. In Zweden stellen de soc.-democraten voor de oorlogsbegroting van 113 miljoen op 120 miljoen te brengen.
Verscherping van de strafwetten. In Denemarken is een nieuwe strafwet door de regering voorgesteld, die het beledigen van ambtenaren en het deelnemen aan straatonlusten strafbaar verklaart.
De Zweedse proletariërs schijnen dan ook veel minder enthousiast te zijn dan de studiereizigers, oftewel reclameagenten van “Vrijheid, Arbeid, Brood”. In Stockholm ‘verloren bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen de sociaaldemocraten niet minder dan 7 zetels, d.i. ongeveer 14 % van hun stemmen.
Wat betekent echter een coalitieregering in Holland?
Zou een verstandige rooms-rode regering met een “welvaartsprogram” inderdaad welvaart kunnen brengen? Men begrijpe goed, dat de sociaaldemocraten, wanneer ze hun modeleus “welvaartspolitiek” gebruiken, bedoelen kapitalistische welvaart, opbloei en versterking van het kapitalisme, in de hoop dat er dan voor de arbeiders weer een paar schamele kruimeltjes vallen.
Maar zelfs deze voor een socialist wel zeer zonderlinge idealen zijn niet te verwezenlijken.
Geen enkele regering kan de kwijnende handel weer tot bloei brengen, geen enkele regering kan afzetgebied maken voor onze exportindustrie, voor onze land- en tuinbouwproducten. Holland is bij uitstek afhankelijk van het buitenland, vooral van Duitsland en geen enkele Hollandse regering kan daarin verandering brengen.
Het kapitalistische stelsel brengt in Holland mee: UITMERGELING VAN HET BINNENLAND, TOENEMENDE NOOD BIJ DE BOEREN, die hun producten noch aan het buitenland, noch aan het hongerend stadsproletariaat kunnen verkopen, ZWAARDERE LASTEN OP DE GROTE MASSA DOOR DIRECTE EN INDIRECTE BELASTINGEN (uit brood alleen wordt 41 miljoen belasting per jaar gehaald!), LOON- EN STEUN VERLAGING op grote schaal en SCHERPE TERREUR tegen allen, die zich verzetten!
Als de sociaaldemocratische ministers eertijds in Duitsland, thans in Zweden en Denemarken, zullen ze oorlogsschepen bouwen en de bewapening opvoeren; Als de “rode” burgemeester van Zaandam, als de twee “rode” wethouders van Rotterdam in 1933 zullen ze loonsverlagingen invoeren voor het overheidspersoneel, en voor de werkverschaffingen, en niet terugdeinzen voor de daarop consequent volgende steunverlaging;
Als de Noskes na 1918 in Duitsland, als de Arbeiderspers, die in juli 1934 de politie ophitste tegen de opstandige proletariërs, zo zullen de “rode” ministers de politie op de arbeiders laten inranselen en hun leiders in de cel zetten.
Ze zullen de wijze, waarop de SDAP vakverenigingsleiders kans zien de werkgevers bij de loonsverlaging in de kaart te spelen op grote schaal toepassen. Bv. de bourgeoisie vraagt 200 miljoen bezuiniging. Onze rode ministers brullen: nooit! Na veel geconfereer en gezwoeg maken ze “met bloedend hart” een plan van 100 miljoen bezuiniging. Een geweldige “overwinning” voor de arbeiders — en de bourgeoisie heeft haar zin, dankzij en met behulp van de ministers.
De SDAP staat te bedelen om deze “machtsposities”, om al deze maatregelen te mogen nemen tot behoud van het kapitalistisch stelsel en in het belang van de bourgeoisie.
Wanneer ze deze maatregelen niet zouden nemen, zou de bourgeoisie ze weer wegtrappen.
En wanneer dan de rode ministers straks bij de gratie van hun burgerlijke coalitiegenoten, en indirect van het grootkapitaal, doen alsof ze regeren, dan zal de massa tot haar grote desillusie, door pijnlijke harde ervaring, ondervinden, dat alles precies eender blijft. Ze zal de schuld geven aan de socialisten, geen verschil meer zien tussen de sociaaldemocraten en de oude burgerlijke partijen en overlopen naar het fascisme, dat een dankbaar en demagogisch gebruik maakt van de haar door de SDAP geboden kans. Zo baant ieder, die aangetrokken door de “massa” en de “macht” thans de SDAP steunt, de weg voor het fascisme, en voor de meest machteloze nederlaag, die denkbaar is.
Nog heeft de SDAP niet de hoogte bereikt, waarop haar het geluk van ministerszetels ten deel is gevallen. Nog is ze niet de genade en het vertrouwen van de burgerlijke partijen deelachtig geworden. Het bestaande wantrouwen is onverdiend. “Het Volk” schrijft het elke avond. De SDAP kronkelt zich in honderd bochten om het de heren maar naar de zin te maken.
Geen politiek in de ether? De VARA haalt elk restje socialisme uit haar programma’s, en op nationale hoogtijdagen, voetbalwedstrijden, aankomst van vliegers en andere gelegenheden, bestemd om de werklozen in de oranjelol hun ellende en strijd te doen vergeten, klinkt het Wilhelmus en de stem van “onze” autoriteiten door de VARA-microfoon.
Betrouwbaarheid in geval van kapitalistische oorlog? Met handige routine laat men het congres een resolutie aannemen over mobilisatiekredieten en ontwapening, waarop de Vrijheidsbond trots zou kunnen zijn. De SDAP zal meedoen!
Zuivering van de partij en de vakbeweging van revolutionaire elementen? Zonder een ogenblik aan het dierbaarste ideaal, de democratie, te denken, vinden massaroyementen plaats.
Is het nog niet genoeg, mijnheer Colijn? Kunnen we u nog ergens mee van dienst zijn? Zijn we uw vertrouwen nog niet waardig?
Nog verder gaat het reformisme in haar kruiperigheid voor de bourgeoisie. Ze is bereid de massa positief op te voeden in nationalistische zin. De Arbeiderspers druipt van nationale gevoelens en steekt bij alle nationale feest- en rouwdagen haar burgerlijke collega’s de loef af. De leiders tooien zich bij gepaste gelegenheden met een oranjeknoopje, de rood-wit-blauwe vlag verrijst naast de rode en zal die spoedig hebben verdrongen.
Het reformisme begaat de ergste misdaden die mogelijk zijn tegenover de socialistische strijd. Het vernietigt de weerstand in de massa, het ontneemt de massa het vertrouwen in de strijd en de verwezenlijking van het socialisme, het doet hen wanhopen aan alles, zodat ze door alles in de steek gelaten, hun laatste steun en houvast zoeken bij het nationalisme. En wanneer het reformisme dan de strijd, het laatste armzalige restje socialisme verraden en verloochend heeft, wanneer het de massa verward, ontmoedigd en radeloos heeft gemaakt, zegt het: wij willen wel anders, maar de massa is te onverschillig en de nationale gevoelens zijn te diep!
Daarom gaat het dan maar meedoen aan het nationalisme en wedijvert met Colijn en Mussert in vaderlandsliefde en oranjetrouw.
Wat zijn hiervan de gevolgen?
Krachtige voorbereiding van oorlog en fascisme!
Noch oorlog, noch fascisme zijn mogelijk zonder de actieve steun van de grote massa. Dit is het meest dringende probleem voor de bourgeoisie: hoe krijgen we de massa enthousiast voor haar systematische uithongering en onderdrukking, voor het fascisme?
Hoe krijgen we haar enthousiast voor haar eigen afslachting, voor de oorlog?
Alleen door bedrog. Door verouderde, overleefde, op nieuw meer gebaseerde, afstervende, maar nog niet geheel dode gevoelens, door het nationalisme. Nationalisme is geestdrift voor het “vaderland”, voor de nationale held en leider, voor de oorlog. Zonder nationalisme zouden noch oorlog, noch fascisme een kans hebben. De laatste uitkomst van de bourgeoisie is dan ook de opleving van de nationale gevoelens. En ieder die onder welke naam dan ook deze nationale gevoelens bevordert helpt de bourgeoisie op de meest effectieve wijze, bevordert de oorlog en het fascisme.
Indien de SDAP erin slaagt op de vurig begeerde ministerszetels plaats te nemen, zal ze de verkregen macht slechts gebruiken om het kapitalisme te helpen, het nationalisme te versterken, oorlog en fascisme te bevorderen en voert zij de arbeidersklasse een snelle ondergang tegemoet.
Wanneer ze niet slaagt, heeft ze geen politiek program meer!
Dan heeft ze terwille van de hoop op de coalitieregering al haar weerstand, al haar strijdkracht vernietigd, en blijft er niets meer over dan de eerloze capitulatie voor het meer en meer fascistisch wordend regime. In elk geval leidt het reformisme dus regelrecht naar verslechteringen, honger, fascisme, oorlog, en het ergste van alles verwarring en vernietiging van de macht die de arbeiders er tegenover zouden kunnen stellen.
De strijd van een kleine groep waarachtige socialisten is duizendmaal verkieslijker dan met misleide, capitulerende, weerstandloze massaorganisaties smadelijk ten onder te gaan. Het reformisme is niet bereid het stelsel te vernietigen, het handhaaft het stelsel van winst en privaatbezit, en is daardoor medeplichtig aan alle gruwelen die dit stelsel thans meebrengt.
Het reformisme is een vijand van het proletariaat, het is een van de verraderlijkste hinderpalen op de weg naar de bevrijding!
Het kan nog erger.
De beste leerlingen van de reformisten zijn de communisten. Zij overtreffen hun meesters!
In theorie, en in Nederland voorlopig ook nog in de propaganda stelt de CPH zich op het standpunt van de vernietiging van het kapitalistisch stelsel. Maar in de praktijk steunt en versterkt ze het. Eens had de Komintern, toen deze nog werkelijk de “wereldpartij van Lenin” was tot doel: de wereldrevolutie, versterking van de revolutionaire arbeidersbeweging over de hele wereld tegen de nationale bourgeoisie van eigen land. Thans heeft de Derde Internationale elk vertrouwen in de strijd kracht van het proletariaat opgezegd en leent ze haar naam aan de politiek van Rusland, dat hulp en bescherming zoekt bij imperialistische staten.
De tegenwoordige successen van de communisten bestaan niet meer in strijd tegen de bourgeoisie, maar in het afsluiten van bondgenootschappen, militaire en handelsverdragen mèt de bourgeoisie, met Frankrijk en Amerika, met Mussolini en Hitler.
Dit soort successen kan echter alleen behaald worden als de Russen “manieren” leren, werkelijk betrouwbare bondgenoten worden, en bereid zijn de arbeiders te bevelen de revolutionaire actie stop te zetten!
Frankrijk sluit een militair verdrag af met Rusland en terwijl de communisten hun actie tegen de Franse bewapening, tegen de tweejarige dienstplicht voeren, juicht Stalin de Franse nationale bewapening toe! De Franse communisten ontdekken nu, dat ze een “vaderland” hebben en zullen straks de arbeiders onder leiding van de generaals op bevel en in het belang van het grootkapitaal naar de slagvelden drijven.
Erger dan het reformistisch verraad van 1914, is het verraad dat de Komintern thans pleegt. Het sociaalpatriottisme viert hoogtij, erger dan in de Tweede Internationale ooit het geval was. In Holland begint de CPH ook haar draai te nemen. Ook hier doen ze ijverig hun best van de reformisten te leren hoe men lakeien van de bourgeoisie kan worden. Men roept de arbeiders op met de SDAP te demonstreren “tegen communisme en fascisme”, “tegen Russisch en Duits barbarisme”, tegen de dictatuur van het proletariaat! Het biedt aan met de reformisten de lijsten voor de gemeenteraadsverkiezingen te verbinden. Ze zijn bezig zichzelf te liquideren, staan elke dag opnieuw onder luid geschreeuwen gebluf op de stoep van de reformisten te bedelen alsjeblieft mee te mogen doen, drijven de arbeiders naar Albarda en Koos Vorrink, juist nu, nu deze heren geen ander doel en geen andere politiek meer kennen dan de voorbereiding van de coalitieregering.
Dit misdadige spel brengt de CPH in de Nederlandse politiek thans rechts van de SDAP.
Het kapitalisme slaagt er dus op verbluffende wijze in de oude socialistische partijen — reformisme en stalinisme, dienstbaar te maken aan het behoud van haar heerschappij. Daarom kan het kapitalisme zich nog zo lang staande houden, ondanks de afschuwelijke chaos en ellende die het onder de arbeiders brengt. Maar onvermijdelijk roepen de klassentegenstellingen, de uitbuiting, de bloedige onderdrukking, de dreigende massaslachting, een geest van verzet en klassenbewustzijn op!
Onvermijdelijk dringt het bedrog tot de massa door, dat alle hervormers en plannenmakers, of zij fascisten, bewonderaars van Roosevelt, sociaaldemocratische ministers, of ministers in spe zijn, verraad plegen, omdat de resultaten overal dezelfde zijn: honger, terreur, oorlog!
En onvermijdelijk zal de massa de conclusie trekken: het stelsel zelve is de schuldige, het stelsel moet vernietigd worden!
Het klasse instinct leeft en het zal blijven leven zolang er onderdrukkers en slaven, in weelde levende uitbuiters en in honger creperende proletariërs zijn. Lang kan het op dwaalwegen geleid worden, het kan onherkenbaar verminkt zijn, diep verborgen zijn in een afgestompte, onverschillige, misleide massa, maar nimmer is het verdwenen. Plotseling, in de grauwste diepten van vernedering, lafheid, capitulatie en verraad, verrijst het opstandige proletariaat weer, en schalt de roep weer over de hele wereld: Klassenstrijd! Revolutie!
En vanuit de onderste meest getrapte delen van het proletariaat ontstaat het nieuwe klassenbewustzijn, ontstaan de groepen en organisaties, in elk kapitalistisch land, die een nieuwe onbevlekte bloedrode vaan omhoog heffen en de massa voorgaan in moed, strijdvaardigheid, haar opnieuw vertrouwen schenken in de overwinning van het socialisme.
Het wonder voltrekt zich. Tegen de oude machten; geschraagd door reformisten en stalinisten, staan de pioniers weer op, die het proletariaat wekken, organiseren tot een onoverwinnelijke macht, die de oude maatschappij zal wegvagen en een nieuwe zal opbouwen.
Het proletariaat herstelt zich van de slagen haar toegebracht en hoog boven de bezoedelde, onteerde vanen van de verworden IIe en IIIe Internationale verheft zich de vaan van de Nieuwe Internationale en roept alle onderdrukten, werklozen, loonarbeiders, werkverschaffingsslaven en boeren op tot de beslissende slag, die de bevrijding zal brengen.
In Holland heeft de gedachte van het revolutionair-socialisme en de Nieuwe Internationale vorm gekregen in de Revolutionair-Socialistische Arbeiderspartij.
Grote gevaren dreigen.
Fascisme en Oorlog naderen.
Het reformisme is koortsachtig bezig door haar coalitie-politiek — de laatste weerstand in het proletariaat te vernietigen. De communisten bedelen om de gunst van de reformisten, om de behulpzame hand te mogen bieden.
Wat is de taak van het Hollandse proletariaat?
Er is maar één mogelijkheid: de reactie te bestrijden en te vernietigen: de vervanging van de tegenwoordige regering-Colijn door de heerschappij van het proletariaat.
Elke andere regering betekent alleen maar dat andere personen de baantjes bezetten: de politiek blijft dezelfde en voert naar fascisme. Tegenover Colijn, tegenover Mussert kan het socialistisch inzicht maar één leus stellen:
Alle macht aan de arbeiders en boeren!
De proletarische massa kan haar doel slechts bereiken door massale georganiseerde strijd, door buitenparlementaire acties in de vorm van stakingen en demonstraties ondersteund door onze woordvoerders in Kamer en Gemeenteraad.
Deze acties moeten gericht zijn op de verovering van een menswaardig bestaan, op de onvoorwaardelijke afwijzing van verdere verslechteringen, op de verdediging van de burgerlijke democratische rechten en vrijheden.
De RSAP wekt de massa op tot de strijd, vormt de bewuste kern, die bereid en in staat is deze strijd te leiden en te organiseren.
Uit angst voor het opmarcheren van de massa, zal de Hollandse bourgeoisie evenals in Duitsland het georganiseerde sadisme op de arbeiders los laten. De leugen en het bedrog van het fascisme moeten aan de hand van de Duitse ervaringen voortdurend ontmaskerd worden, maar daarnaast is het dure plicht de arbeider weerbaar te maken tegen de fascistische beulen.
Elk mededogen, elk rechtsgevoel, dat men tegenover fascisten wil laten gelden is misdadig en onverantwoordelijk, want moet honderdvoudig betaald worden met arbeidersbloed! Alleen de wetenschap dat elke daad van geweld en terreur door de fascisten bedreven, door het proletariaat verhinderd en gewroken zal worden, is in staat Holland te behoeden voor het bandeloze botvieren van wreedheid en bloeddorst op de massa, zoals we dat in Duitsland nu al meer dan twee jaar gezien hebben.
De RSAP wil het proletariaat brengen tot krachtige doelmatige afweer.
Niemand heeft meer de illusie dat Nederland buiten de dreigende oorlog zal blijven. De arbeiders worden reeds rijp gemaakt voor de oorlogswaanzin. Reformisten en stalinisten bewijzen ook hierbij hun diensten aan de bourgeoisie. Voor de winsten van de kapitalisten krijgt men de massa niet in een oorlogsroes. Populaire idealen moeten het lelijke doel verbergen, idealen, die de massa zo begeesteren, dat zij zich gewillig laat vermoorden. Albarda levert de leuze: voor de democratie, tegen Hitler en de Derde Internationale levert de leuze: voor de verdediging van de Sovjet-Unie.
Elke oorlog onder leiding van een burgerlijke regering, of in samenwerking met kapitalistische bondgenoten, is een oorlog in het belang van onze klassenvijanden, en moet dus onvoorwaardelijk worden afgewezen. Vier jaren lang heeft het Europese proletariaat zich laten gebruiken door haar enige werkelijke vijand, de nationale bourgeoisie, zijn goedgelovigheid met het bloed van miljoenen moeten betalen.
Zal het zich opnieuw laten bedriegen, nu de IIe en IIIe Internationale openlijk aan het bedrog meedoen? Is de bloedige les van 1914-1918 vergeten? Toen heeft het vier jaar geduurd eer de soldaten en arbeiders ontdekten, dat ze niet voor hun “vaderland”, maar voor hun uitbuiters hun bloed vergoten, en de storm van 1918 ontketenden. Thans wordt een nog veel gruwelijker bedrog met oneindig gruwelijker gevolgen voorbereid. Zouden er weer jaren van massaslachting nodig zijn, om het te ontdekken? De RSAP acht het haar duurste en hoogste plicht de massa te mobiliseren tegen elke kapitalistische oorlog!
Bindt de strijd aan tegen de vijand in eigen land!
Eerst nadat de eigen bourgeoisie is overwonnen en verslagen, onder leiding van het proletariaat, is een oorlog tegen het fascisme mogelijk. Elke andere oorlog versterkt slechts de bourgeoisie en daarmee het fascisme!
De RSAP wil dus georganiseerde doelbewuste strijd van de arbeidersklasse tegen de bezuinigingsplannen van Colijn, tegen de fascistische neigingen van de regering en tegen de voorhoede van de reactionaire bourgeoisie, tegen de NSB, tegen de oorlogsvoorbereidingen, voor een menswaardig bestaan voor allen, voor de volledige democratische rechten.
Maar de bourgeoisie verkeert in een situatie, dat elke ernstige strijd voor deze dingen onmiddellijk de strijd om de macht aan de orde stelt.
Het proletariaat moet ervan doordrongen zijn, dat al haar eisen eerst verwezenlijkt kunnen worden, wanneer aan de heerschappij van de bourgeoisie een einde is gemaakt. Alle acties, elke strijd, de opbouw van een revolutionaire strijdorganisatie, allen leiden naar de verovering van de macht. De Revolutionair-Socialistische Arbeiderspartij is de enige partij in Nederland, die de arbeiders oproept een einde te maken aan elke kapitalistische heerschappij en zelf de macht in handen te nemen.
We gaan thans het meest grootse en geweldigste tijdperk van de klassenstrijd tegemoet. Onze generatie is de historische taak op de schouders gelegd het gruwelijkste leed door te maken, wat de mensheid ooit gekend heeft, maar tevens de schoonste daad te verrichten in de geschiedenis: de vernietiging van het laatste onderdrukkingssysteem en daarmede de bevrijding van de arbeidersklasse en de gehele mensheid.
Met de verdwijning van de kapitalistische klasse, verdwijnt de laatste heersende klasse, verdwijnen klassentegenstellingen en uitbuiting, verdwijnen honger en oorlog.
De geweldige rijkdommen der wereld liggen ter beschikking van een ieder, de ketens van materiële zorgen vallen af, de slopende arbeid wordt door de machines verricht. De hoogste vormen van geluk, cultuur en beschaving worden bereikbaar.
Hard en zwaar zal de strijd zijn. De heersers houden vast aan hun macht en voorrechten. Hoe meer hun systeem ineenvalt, hoe krampachtiger en wreedaardiger zij zich verdedigen.
Maar de zekerheid van de overwinning vervult het proletariaat met heldenmoed en onversaagdheid.
De bezieling, die het actief deelnemen aan de ontzaglijke krachten, die de mensheid van de allerdiepste afgronden zal brengen op de hoogste toppen van vrede en welvaart, geeft, verschaft de voorhoede een onverzettelijkheid en onstuimigheid, waartegen het bruutste geweld machteloos is.
Het is echter niet onverschillig of de strijd lang of kort duurt, of er veel of weinig offers gebracht worden, of de arbeidersklasse de hel van oorlog en fascisme nog moet doormaken, voor de beslissende slag de overwinning brengt.
Wanneer gij de noodzaak van de vernietiging van de oude en de vestiging van een nieuwe maatschappij inziet, dan is er maar één mogelijkheid: het voeren van de revolutionaire strijd met inzet van al uw krachten, dan is er maar één weg: het vormen van een sterke strijdorganisatie, de versterking van de Revolutionair-Socialistische Arbeiderspartij.
Alleen de RSAP kan de proletarische massa organiseren en zal deze in samenwerking met revolutionair-socialisten van andere landen de bevrijdingsstrijd voeren, de oorlog voorkomen en het fascisme vernietigen.
Door de REVOLUTIONAIR-SOCIALISTISCHE ARBEIDERSPARTIJ
door de Nieuwe Internationale,
tot massale revolutionaire strijd,
TOT SOCIALISME !
De RSAP eist:
Naast de algemene eis van gemeenschappelijk bezit van de grond, de transportmiddelen, de industrie en de banken, voert de Revolutionair-Socialistische Arbeiderspartij (RSAP) de strijd voor de volgende eisen:
1. Afwijzing van loon- en steunverlagingen, en van de afbraak van het volksonderwijs en de sociale wetgeving.
2. Bescherming van de werklozen, ook van jeugdige werklozen door een wettelijke menswaardige steunuitkering en door productief werk, waarvoor de beloning in geen geval lager mag zijn dan de normaal geldende contractlonen of daarmee gelijk te stellen bedragen.
3. Wettelijk minimumloon en minimuminkomen voor landarbeiders en pachtboeren. Moratorium voor pacht, hypotheekrenten en -aflossingen. Verbod van executie van boerderijen en boerenboedels voor pachten hypotheekschulden. Omstelling van de landbouwsteun op sociale basis.
4. Invoering van de wettelijke 40-urige werkweek (met behoud van het volle weekloon) om tot verdere bekorting van de arbeidstijd te komen. Invoering van de 6-urendag in de mijnen, in de continubedrijven en in voor de gezondheid schadelijke bedrijven. Uitbreiding van het gehele systeem der sociale verzekering en bescherming, met inbegrip van het staatspensioen, ook voor de noodlijdende kleinburgerij en de intellectuelen.
5. Verhoging van het bedrag van het onbelastbare inkomen. Sterke progressie. Heffing ineens op de hoge inkomens ter dekking van de crisisuitgaven. Belasting op weeldeartikelen. Sterke opvoering van de erfenisbelasting. Afschaffing van de rijwielbelasting en van de indirecte belasting op gebruiksartikelen. Opheffing van het bankgeheim.
6. Afwijzing van alle vormen van kapitalistische autarkie.
7. Bestrijding van de cumulaties van publieke functies en inkomens.
8. Afwijzing van militaire uitgaven ter verdediging van de kapitalistische Staat. Vrijstelling van dienstplicht voor alle dienstweigeraars. Afschaffing en verbod van Bijz. Vrijw. Landstorm, Burgerwachten e.d. Volledige politieke en organisatievrijheid voor de militairen en de matrozen. Bestrijding van de geheime diplomatie en de politiek van bondgenootschappen die het land in oorlogsavonturen betrekken.
9. Algemene politieke amnestie in Indonesië. Afschaffing van alle maatregelen en bepalingen, die de onbelemmerde groei der volksbeweging in Indonesië in de weg staan.
10. Volledige politieke rechten voor het Nederlandse proletariaat. Intrekking van alle maatregelen en regeringsbesluiten, die de vrijheid van organisatie, ook voor overheidspersoneel, van spreken, schrijven, vergaderen, demonstreren en staken belemmeren. Volledig asielrecht voor politieke vluchtelingen.