Geschreven: 22 januari 1967
Bron: Boliviaans dagboek – bijlage: MIA-Engelstalig
Vertaling: Valeer Vantyghem
Oorspronkelijke titel: Communicados de Guerra del Ejercito de Liberaciol Nacional de Bolivia
HTML en contact: Adrien Verlee, voor het Marxists Internet Archive
Het ondersteunend netwerk zoals we er een willen uitbouwen moet beantwoorden aan een reeks normen, die hieronder worden samengevat. De activiteiten zullen in de eerste plaats clandestien zijn, naar gelang nodig om contacten te leggen met bepaalde personen of organisaties, zullen sommige kaders bovengronds moeten werken. Dit vereist een zeer strikte indeling in kleine groepen, waarbij elk zijn werkterrein sterk gescheiden houdt. Kaders moeten zich nauwgezet houden aan de algemene gedragslijn, zoals opgesteld door het opperbevel van ons leger.[2] en worden doorgegeven aan de leidende organen, terwijl ze de volledige vrijheid genieten in de praktische uitvoering van de lijn. Om de moeilijke taken hen toegewezen, alsook om het overleven te verzekeren, zal het bij de ondergrondse werking nodig zijn een hoge graad van discipline aan de dag te leggen, evenals, geheimhouding, veinzen, zelfbeheersing om onder de druk het hoofd koel te houden, bovendien zullen ze werkmethodes moeten ontwikkelen die hen in alle omstandigheden bescherming bieden.
Alle kameraden die taken vervullen van half publieke aard, zullen opereren onder de leiding van een hogere instantie die ondergronds zal leven en die verantwoordelijk zal zijn om instructies door te geven en toezicht te houden op wat wordt gedaan. Voor zover als mogelijk zal zowel de leiding van het netwerk als degene die aangeduid is om de verschillende taken te leiden, uit één enkele functie bestaan, en het contact tussen de verschillende werkterreinen zal verlopen via het hoofd van het netwerk. De volgende zijn de terreinen met de meeste verantwoordelijkheden binnen een netwerk dat reeds uitgebouwd en georganiseerd is. Het hoofd van het netwerk, onder wie personen staan met volgende verantwoordelijkheden:
1. Hulpmiddelen.
2. Transport.
3. Informatie.
4. Financiën.
5. Acties in de steden.
6. Contacten met sympathisanten.
Naarmate het netwerk zich verder ontwikkelt zal iemand de verbinding op zich moeten nemen, in de meeste gevallen werkt hij direct onder het hoofd van het netwerk.
Het hoofd van het netwerk krijgt zijn instructies van de leiding van het leger en zal die in de praktijk brengen doorheen diegenen die belast zijn voor de verschillende werkterreinen. Het hoofd van het netwerk mag alleen gekend zijn bij de kleine leidende kern, om te vermijden dat heel het netwerk in gevaar komt wanneer hij aangehouden wordt. Waar al degenen die belast zijn met de netwerken elkaar kennen, hoeven veranderingen in de opdracht niet aan elkaar worden doorgegeven. In geval van arrestatie van een belangrijk lid van het netwerk, dan zullen het hoofd van het netwerk en allen die door de gearresteerde persoon gekend zijn, het nodige doen om van verblijfplaats te veranderen en van manier waarop ze met elkaar in verbinding staan.
De persoon die instaat voor de hulpmiddelen zal verantwoordelijk zijn voor de bevoorrading van het leger, dit is een organisatorische taak. Vertrekkende vanuit het centrum zullen bijkomende ondersteunende netwerken uitgebouwd worden, die zich over het gehele ELN grondgebied zullen uitstrekken. In sommige gevallen zouden die uitsluitend via de boeren kunnen georganiseerd worden, in andere gevallen, zal ook de hulp aangewend worden van handelaars of andere personen en organisaties die hun bijstand hebben aangeboden.
De persoon die belast is met het vervoer zal verantwoordelijk zijn voor het overbrengen van de leveringen uit de opslagcentra naar de punten waar de bijkomende netwerken ze zullen oppikken, of, in sommige gevallen, om ze direct naar de bevrijde gebieden te brengen. Deze kameraden zullen hun bezigheden moeten verrichten onder een zeer solide dekmantel, bijvoorbeeld, ze kunnen kleine commerciële bedrijfjes oprichten die hen moeten behoeden voor achterdocht vanwege de repressie, wanneer het bereik en de doelstellingen van de beweging publiek worden.
De persoon belast met het centraliseren van de informatie zal alle militaire en politieke informatie ontvangen door middel van geëigende contactpersonen (contacten verlopen voor een gedeelte openlijk om informatie in te winnen bij sympathisanten in het leger of in de regering, wat de taak bijzonder gevaarlijk maakt). Alle ingezamelde informatie wordt doorgegeven aan degene in ons leger die aan het hoofd staat van de informatie. De persoon hiervoor belast in het netwerk zal een dubbele verantwoordelijkheid hebben, hij is verantwoording verschuldigd zowel aan het hoofd van het netwerk als aan de inlichtingendienst.
De persoon die belast is met de financiën houdt toezicht op de uitgaven van de organisatie. Het is noodzakelijk dat deze kameraad een duidelijk beeld heeft van hoe belangrijk deze verantwoordelijkheid is, want, zo het waar is dat kaders die werken in clandestiene omstandigheden aan veel gevaren bloot staan en het risico lopen op een obscure en onaangekondigde dood hebben ze, daar ze in de stad leven, minder te lijden onder fysische ontberingen waarmee een guerrillastrijder te maken krijgt. Daardoor is het mogelijk dat er een zekere nalatigheid optreedt bij het omgaan met voorraden en geld, die door hun handen passeren. Het risico bestaat ook dat hun revolutionaire vastberadenheid lakser wordt, geconfronteerd met constante blootstelling aan verleidingen. De persoon die belast is met de financiën moet rekenschap afleggen voor elke peso die werd uitgegeven, moet voorkomen dat er ook maar één enkele centivo zouden worden verkwist. Daarnaast zal deze persoon verantwoordelijk zijn voor het verzamelen en beheren van het geld uit fondsen en bijdragen.
De persoon die belast is met de financiën zal onder het direct toezicht van het hoofd van het netwerk functioneren, maar zal ook de uitgaven van deze laatste controleren. Om al deze redenen moet de persoon die verantwoordelijk is voor de financiën politiek uiterst stabiel zijn.
De taak van de kameraad belast met de acties in de steden zal bestaan uit alle vormen van gewapend optreden, het uitschakelen van informanten, een beruchte folteraar of een regeringsambtenaar, voor het ontvoeren van personen om losgeld, de sabotage van economische activiteiten in het land, enz. Al deze acties moeten worden uitgevoerd onder het gezag van het hoofd van het netwerk. Het komt de kameraad die belast is met de steden niet toe te handelen op eigen initiatief, uitgezonderd bij hoogdringendheid.
De kameraad die verantwoordelijk is voor de sympathisanten moet bovengronds werken, meer dan de anderen in het netwerk. Deze persoon zal in contact komen met mensen die niet bijzonder standvastig zijn, die hun geweten sussen door sommen geld te overhandigen of hulp te verlenen, hoewel ze zichzelf niet volledig vertrouwen. Ofschoon dit mensen zijn waarmee kan worden samengewerkt, mag men niet vergeten dat hun steun zal bepaald worden door het risico dat ze lopen. Daarom is het nodig, op termijn, om te proberen hen ervan te overtuigen actieve militanten te worden, erop aan te dringen om aan de beweging substantiële bijdragen te leveren, en niet alleen met geld, maar ook met medische benodigdheden, veilige huizen, informatie, enz.
In dit soort netwerken zullen sommige individuen heel nauw met elkaar moeten samenwerken, bijvoorbeeld, de persoon die belast is met het vervoer heeft een erg nauwe band met de kameraad belast met de hulpmiddelen, die zijn of haar onmiddellijke overste zal zijn. De persoon die belast is met de sympathisanten zal samenwerken met het hoofd van de financiën. Diegenen die verantwoordelijk zijn voor de acties en voor de informatie zullen in direct contact samenwerken met het hoofd van het netwerk. De netwerken zullen worden onderworpen aan een inspectie door de kaders, die rechtstreeks door ons leger worden gezonden, die geen uitvoerende functie hebben en enkel zullen nagaan of de instructies en normen worden nageleefd.
En wanneer er in contact wordt getreden met het leger, moeten de netwerken de volgende ‘route’ volgen. Het oppercommando zal orders geven aan het hoofd van het netwerk, die verantwoordelijk zal zijn, op zijn beurt, om het werk te organiseren in de belangrijke steden. De routes zullen leiden van de grote naar de kleine steden en vandaar naar de dorpen of de huizen van de boeren, die de contactpunten zullen zijn met ons leger, de plaats waar daadwerkelijk goederen worden afgeleverd, geld en informatie. Wanneer de invloedzone van ons leger groeit, komt het loket steeds dichter en dichter bij de steden te liggen en het gebied onder directe controle van het leger zal proportioneel groter worden. Dit wordt een lang proces, met ups en downs, en zoals in elke oorlog zal de vooruitgang gemeten worden in jaren.
Het oppercommando van het netwerk zal in de hoofdstad zijn basis hebben, en van daaruit zullen andere steden georganiseerd worden. Voor het ogenblik zijn voor ons de belangrijkste steden: Cochabamba, Santa Cruz, Sucre en Camini, ze vormen een rechthoek met daarbinnen de zone waar we operaties uitvoeren. Het leidinggevend werk in deze vier steden moet zoveel als mogelijk uitgevoerd worden door ervaren kaders. Ze zullen belast zijn met organisaties gelijkaardig aan die van de hoofdstad, maar eenvoudiger: hulpmiddelen en transport zal geleid worden door één persoon, financiën en sympathisanten door een andere, en een derde zal de stedelijke acties coördineren, maar het zal mogelijk zijn om af te zien van de opdracht om informatie in te winnen, wat kan overgelaten worden aan het hoofd van het netwerk. De coördinatie van de acties in de steden zal steeds meer gekoppeld worden aan ons leger als het territorium van dit leger steeds groter wordt in de richting van de desbetreffende stad. Op een bepaald ogenblik worden zij die betrokken zijn in de acties in de steden half stadsguerrillero’s zijn, die direct onder het bevel van het oppercommando generen.
Tegelijkertijd is het belangrijk dat we de steden, die in de opbouw van onze netwerken vandaag buiten ons actieterrein liggen niet verwaarlozen. In deze plaatsen moeten we proberen steun te winnen onder de bevolking en voorbereiden op komende acties. Oruro en Potosi zijn de belangrijkste steden in deze categorie. Bijzondere aandacht moeten we besteden aan de steden langs de grenzen. Villazaon en Tarija zijn belangrijk voor het leggen van contacten en ontvangen van leveringen uit Argentinië, Santa Cruz is belangrijk voor Brazilië, Huaqui (Guaqui) of sommige andere locaties langs de grens met Peru, en sommige punten langs de grens met Chili.
In de organisatie van het bijstandsnetwerk zou het wenselijk zijn betrouwbare militanten aan te duiden die voorheen vergelijkbare functies hadden , als die welke we hen zullen toewijzen. Bijvoorbeeld, de eigenaar van een supermarkt zou kunnen zorgen voor de bevoorrading, de eigenaar van een transportbedrijf zou het vervoer kunnen organiseren, enz.
Zo dit niet mogelijk is moet de opdracht voor de uitbouw van een netwerk geduldig ter hand worden genomen, zonder overhaastig te werk te gaan. Door zo te handelen kunnen we vermijden dat we voorposten creëren die niet voldoende beschermd zijn, – waardoor ze kunnen verloren gaan en zo andere posten in gevaar brengen.
Volgende punten moeten worden georganiseerd: kruidenierszaken (La Paz, Cochabamba, Santa Cruz, Camini), transportbedrijven (La Paz – Santa Cruz, Santa Cruz – Camini, La Paz – Sucre, Sucre – Camini), schoenmakers (La Paz, Santa Cruz, Camini, Cochabamba), kledingswinkels (idem), machinewinkels (La Paz, Santa Cruz), en boerderijen (Chapare, Cazanari). Door de eerste zullen we in staat zijn goederen op te slaan en te vervoeren, zonder dat we de aandacht trekken, militaire uitrusting inbegrepen. Des schoen- en kledingwinkels kunnen de dubbele taak uitvoeren dat we aankopen kunnen doen zonder de aandacht te trekken en dat we onze eigen goederen kunnen vervaardigen. De machine verkoopplaats kan hetzelfde doen voor wapens en munitie, en de boerderijen kunnen als basis dienen bij hergroeperingen van onze troepen, en zouden het hen die op de boerderijen werken mogelijk maken om propaganda te voeren onder de boeren.
Er moet benadrukt worden dat dit alles om politieke vastberadenheid vraagt en dat de kameraden uit de revolutionaire beweging enkel betrekken wat strikt noodzakelijk is voor hun behoeften, en dat ze bereid zijn om al hun tijd te offeren – evenals hun vrijheid en leven, als het eenmaal zo ver is. Enkel zo kunnen we effectief een netwerk aaneensmeden om ons ambitieus plan van de volledige bevrijding van Bolivia te realiseren.
_______________
[1] Dit document is door Che geschreven en aan Loyala Guzman overhandigd toen ze op bezoek was in het guerrillakamp op 16 januari 1967.
[2] Opgericht in 1967 als Nationaal Bevrijdingsleger van Bolivia (ELN).