Σε ένα τόπο όπου η «Δημοκρατία» είναι τόσο βαθιά ριζωμένη, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής μας, μπορεί να φαίνεται ανώφελο να προσπαθήσουμε να κάνουμε φίλους για μια Δικτατορία, από τη σύγκριση των αρχών των δύο - Δικτατορία και Δημοκρατία. Στη συνέχεια, όμως, εμπιστευτικά για τη «φιλόξενη χειρονομία της θεάς της Ελευθερίας» πολλοί από τους φίλους μας και τους συμπολίτες έχουν δοκιμάσει την ιερή αρχή της Δημοκρατίας, την ελευθερία του λόγου, λίγο υπερβολικά ελεύθερα και βρέθηκαν στη φυλακή για αυτό. Άλλοι πάλι, επικαλούμενοι την όχι λιγότερο ιερή αρχή της Δημοκρατίας, της ελευθερίας της συνάθροισης, έχουν έρθει σε δυσάρεστη επαφή με ένα χορταστικό ραβδί από σκληρό ξύλο, που ασκείται από ένα δυσκίνητο θεματοφύλακα του δικαίου και ξύπνησαν από τις άμεσες συνέπειες αυτής της σύγκρουσης σε κάποια φυλακή. Πάλι άλλοι, γέρνοντας λίγο υπερβολικά στη δημοκρατική αρχή της ελευθερίας του τύπου, κατέρρευσε ο «δημοκρατικός στύλος από λεπτό χαρτόνι», και παρεμπιπτόντως, κατέληξαν στη φυλακή.
Κοιτάζοντας αυτή την πλευρά του, το φωτεινό λαμπερό μετάλλιο της αγαπημένης Δημοκρατίας μας, φαίνεται ότι δεν υπάρχει η παραμικρή διαφορά μεταξύ της Δημοκρατίας της καπιταλιστικής Αμερικής και της Δικτατορίας της Σοβιετικής Ρωσίας. Αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Η Δικτατορία στη Ρωσία είναι μια τολμηρή και ευθεία ταξική κυριαρχία, η οποία έχει ως απώτερο σκοπό της την κατάργηση όλων των ταξικών κυριαρχιών και όλων των Δικτατοριών. Η Δημοκρατία μας, από την άλλη πλευρά, είναι μια Πεκσνιφιανή1 Δικτατορία, είναι η ενσάρκωση της υποκρισίας, που υπόσχεται όλη την Ελευθερία σε φράσεις, αλλά στην πραγματικότητα τιμωρεί ακόμα και την ελεύθερη σκέψη και συστηματικά εργάζεται μόνο για ένα αντικείμενο: τη διαιώνιση την κυριαρχία της καπιταλιστικής τάξης, της καπιταλιστικής Δικτατορίας.
«Δικτατορία εναντίον Δημοκρατίας » είναι, ως εκ τούτου, αρκετά αναπάντητο το ερώτημα, ακόμη και στη χώρα μας για να αξίζει κάποια προσοχή. Τροφή για σκέψη επί του θέματος αυτού, είναι το αντικείμενο της δημοσίευσης του βιβλίου του Τρότσκι.
Το βιβλίο αυτό είναι μια απάντηση σε ένα βιβλίο του Καρλ Κάουτσκι, «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός». Είναι πολεμικού χαρακτήρα. Οι πολεμικές γραφές, γίνονται κατά κανόνα, καλά κατανοητές μόνο αν διαβάσει κανείς και τις δύο πλευρές του ζητήματος. Αλλά ακόμα κι αν δεν μπορούμε να θεωρούμε δεδομένο ότι ο προλετάριος αναγνώστης είναι πλήρως εξοικειωμένος με το επίμαχο ζήτημα, δεν θα μπορούσαμε να συμβουλεύσουμε ευσυνειδήτως έναν εργαζόμενο να πάρει το βιβλίο του Κάουτσκι. Είναι, πραγματικά, σαν να ζητάμε από τους αναγνώστες μας να αναλάβουν την υπεράνθρωπη αποστολή να διαβάσουν ένα βιβλίο το οποίο, με το πρόσχημα μιας επιστημονικής πραγματείας, τους χτυπάει αντικανονικά κάτω από τη ζώνη και στη συνέχεια να περιμένουμε να πληρώσουν δύο δολάρια για την ευκαιρία.
Εν πάση περιπτώσει, το να διαβάσετε το βιβλίο του Κάουτσκι είναι μια δοκιμασία για κάθε Επαναστάτη. Ο Κάουτσκι, στο βιβλίο του, προσπαθεί να αποδείξει ότι τα ανθρωπιστικά ένστικτα των μαζών πρέπει να νικήσουν οποιαδήποτε προσπάθεια να εξουδετερώσουν και να καταστείλουν την αστική τάξη με τρομοκρατικά μέσα. Αλλά για να διαβάσετε το βιβλίο πρέπει να σκοτώσετε στον προλεταριακό αναγνώστη τα τελευταία κατάλοιπα αυτών των ενστίκτων στα οποία βασίζεται η ελπίδα του Κάουτσκι για την ασφάλεια της αστικής τάξης. Δεν θα είχαν απομείνει ακόμη αρκετά από αυτά τα ένστικτα όμως, για να σώσουν τον Κάουτσκι από την απόλυτη περιφρόνηση των προλεταριακών μαζών, μια μοίρα που τόσο πλουσιοπάροχα του αξίζει.
Ο κ. Κάουτσκι ήταν κάποτε ο κύριος εκφραστής του Μαρξισμού. Πολλοί από εκείνους που αγωνίζονται καθημερινά μέσα από τις πρώτες γραμμές του προλεταριακού στρατού σεβόντουσαν τον Κάουτσκι ως δάσκαλό τους. Αλλά ακόμη και στις πιο ένδοξες ημέρες του ως Μαρξιστής, αυτή η μουχλιασμένη σχολαστικότητα του Γερμανού καθηγητή, σχεδόν ποτέ δεν διαπεράστηκε από μια ζωντανή σπίθα επαναστατικού πνεύματος. Ακόμα, η Ρωσική Επανάσταση του 1905 βρήκε ένα φίλο στο πρόσωπό του. Αυτή η Επανάσταση δεν διέπραξε το ασυγχώρητο αμάρτημα της επιτυχίας. Αλλά όταν ο ανεμοστρόβιλος της πρώτης νικηφόρας προλεταριακής Επανάστασης έπληξε τη Ρωσία και καταστράφηκαν από την οργή της μερικοί από τους βασανιστές και εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης - τότε ο «ανθρωπισμός» του Κάουτσκι σκότωσε το τελευταίο απομεινάρι του επαναστατικού πνεύματος και ένστικτο μέσα του και έμεινε μόνο ένα θλιβερό ναυάγιο των απολογητών του Καπιταλισμού, που κάποτε ήταν ο Κάουτσκι, ο Μαρξιστής.
Ιούλιος, 1914. Οι αντηχές των πυροβολισμών στο Σαράγευο [Σεράγεβο, τώρα μέρος της Βοσνίας] απειλούν να θέσουν τον κόσμο στις φλόγες. Θα έρθει, το φαινομενικά αναπόφευκτο; Όχι! - Χίλιες φορές όχι! Δεν είχε τις δυνάμεις για μια μελλοντική εντολή, δεν είχε τη Διεθνή των Εργατών – τη Δεύτερη Διεθνή - δήλωσε επισήμως το 1907 στη Στουτγάρδη, το 1911 στην Κοπεγχάγη και το 1912 στη Βασιλεία: «Θα παλέψουμε τον πόλεμο με όλα τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας. Αφήστε τους εκμεταλλευτές να ξεκινήσουν πόλεμο. Θα αρχίσει σαν ένας πόλεμος των καπιταλιστικών κυβερνήσεων μεταξύ τους και θα τελειώσει - πρέπει να τελειώσει - ως ένας πόλεμος της εργατικής τάξης του κόσμου εναντίον του Καπιταλισμού παγκόσμια, πρέπει να τελειώσει σαν προλεταριακή Επανάσταση». Εμείς, οι Σοσιαλιστές του κόσμου, σύντροφοι από την Αγγλία και τη Ρωσία, από την Αμερική και τη Γερμανία, από τη Γαλλία και την Αυστρία, σύντροφοι από όλο τον κόσμο, έχουμε υποσχεθεί επισήμως στους εαυτούς μας: «Πόλεμος κατά του πολέμου» Είχαμε υποσχεθεί τον εαυτό μας και είναι ο σκοπός μας, να απαντήσουμε στην κλήση του Καπιταλισμού για έναν παγκόσμιο πόλεμο με μια κλήση για το προλεταριάτο, για μια παγκόσμια Επανάσταση.
Οι ημέρες πέρασαν. Ο Ιούλιος εξαφανίστηκε στον ωκεανό του χρόνου. Οι πρώτες μέρες του Αυγούστου έφεραν τη βουή του κανονιών στα αυτιά μας, αγγελιοφόροι της ζοφερής πραγματικότητας του πολέμου. Και τότε η είδηση της κατάρρευσης της Δεύτερης Διεθνούς, αναφέρει την προδοσία από τους Σοσιαλιστές: προδοσία στο Λονδίνο και στη Βιέννη, προδοσία στο Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, προδοσία στο Παρίσι, προδοσία παντού. Τι θα πει ο Κάουτσκι για αυτό το βαθμό προδοσίας, ο Κάουτσκι, τη καλύτερος μαθητής του Μαρξ, ο Κάουτσκι ο πρώτιστος θεωρητικός της Δεύτερης Διεθνούς; Θα μιλήσει τουλάχιστον; Δεν μίλησε. Σχολιάζοντας την προδοσία έγραψε στο Die Neue Zeit :"Die Kritik der eingesetzt hat Waffen: jetzt hat die der Waffe Kritik Schweigen zu" [Η κριτική χρησιμοποίησε τα όπλα τώρα το όπλο της κριτικής είναι η σιωπή.] Με αυτή τη φράση ο Κάουτσκι αντικατέστησε το Μαρξισμό ως βάση της επιστήμης του, με την τάξη και την απροκάλυπτη υποκρισία. Στη συνέχεια παρόλο που προσπαθεί να διατηρήσει τη τήβεννο ενός Μαρξιστή μελετητή στους ώμους του, με χιλιάδες «αν» και «όταν» και «αλλά», έγινε ο απολογητής για την προδοσία της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας και την προδοσία της Δεύτερης Διεθνούς.
Είναι αλήθεια ότι τα, «αν» και τα «όταν» και τα «αλλά», δεν ικανοποίησαν την εκτελεστική επιτροπή του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Ήλπιζαν σε μια νίκη του αυτοκρατορικού στρατού και ήθελαν να εξασφαλίσουν ένα πλήρες και ολοκληρωτικό μερίδιο από τη δόξα της νίκη της «Αυτού Μεγαλειότητας». Αυτός είναι ο λόγος που δεν εκτιμούν την άριστη εξυπηρέτηση του Κάουτσκι. Έτσι βοήθησαν τους αποστάτες να έχουν ένα ένα φτηνό μαρτύριο ,αφαιρώντας τον από την επιμέλεια της Die Neue Zeit. Μετά το 1918 μπορεί να «ξημέρωσε» στους Σάιντεμαν και Έμπερτ πόσο καλύτερα ο Κάουτσκι εξυπηρέτησε την καπιταλιστική αιτία ,ενσωματώνοντας την προδοσία του στα λόγια ,ότι δεν έχασε οριστικά όλη την εμπιστοσύνη του προλεταριάτου. Και ο Κάουτσκι ίδιος εξάντλησε πλέον κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποδείξει στους Νόσκε και Σάιντεμαν πόσο σκληρά είχε κακοποιηθεί και το πόσο του αξίζει να τον πάρουν πίσω στην αγκαλιά τους.
Το βιβλίο του Κάουτσκι «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός», διακατέχεται από μίσος για τη Ρωσική Επανάσταση. Είναι επηρεασμένο από τον φόβο μιας ανάλογης Επανάστασης στη Γερμανία. Είναι γραμμένο με δάκρυα για την αντεπαναστατική αστική τάξη και τους ψευτο-«σοσιαλιστικούς» της μπράβους που έχουν θυσιαστεί στο βωμό της Επανάστασης από την προλεταριακή Δικτατορία στη Ρωσία. Ο Κάουτσκι προτιμά να θυσιάσει την Επανάσταση και τους Επαναστάτες στο βωμό του «Ανθρωπισμού». Ο συντάκτης του βιβλίου «Η Ηθική και η Υλιστική αντίληψη της Ιστορίας», ξέρει - πρέπει να ξέρει - ότι Ανθρωπισμός στον Καπιταλισμό, είναι καπιταλιστικός ανθρωπισμός. Αυτός ο Ανθρωπισμός, κόβει χρυσά νομίσματα από τα οστά, το αίμα, την υγεία και την ταλαιπωρία του συνόλου της εργατικής τάξης, ενώ ρίχνει δάκρυα για μια μεμονωμένη περίπτωση σκληρότητας σε ένα ανθρώπινο ον.
Αυτός ο ανθρωπισμός τιμωρεί τη δολοφονία με θάνατο και χτυπάει μέχρι θανάτου τους ειρηνιστές που διαμαρτύρονται κατά του πολέμου ως πράξη μαζικής δολοφονίας. Κάτω από τον μανδύα των «ανθρωπιστικών ενστίκτων», ο Κάουτσκι κρύβει μόνο τον εχθρό της προλεταριακής Επανάστασης. Το υπό εξέταση ζήτημα δεν είναι η τρομοκρατία. Είναι η δικτατορία, είναι Επανάσταση η ίδια. Εάν το ρωσικό προλεταριάτο ήταν δικαιολογημένο για την ανάληψη της εξουσίας ,ήταν καθήκον του να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που είναι αναγκαία να την κρατήσει. Αν πρόκειται για έγκλημα γι 'αυτούς να χρησιμοποιήσουν τρομοκρατικά μέσα, στη συνέχεια, ήταν ένα έγκλημα να λάβουν εξουσία που θα μπορούσαν να διατηρηθούν σε αυτήν μόνο με τρομοκρατικά μέσα. Και αυτό είναι πραγματικά το σημείο του Κάουτσκι. Το έγκλημα των Μπολσεβίκων είναι ότι πήραν την εξουσία. Αν ο Κάουτσκι ήταν ένας απλός αισθηματίας και ακόμα ένας επαναστάτης θα μπορούσε να ρίξει δάκρυα για την απροθυμία της αστικής τάξης να παραδώσει την εξουσία χωρίς μια μάχη. Αλλά όχι, είναι ένας επαναστάτης που καταδικάζει το προλεταριάτο για το ότι έλαβε και συντηρεί εξουσία με το μόνο μέσο που είναι δυνατόν, με τη βία. Ο Κάουτσκι θα προτιμούσε να ρίξει κροκοδείλια δάκρυα για τις δεκάδες χιλιάδες των προλεταρίων επαναστατών που σφάζονται από μια επιτυχημένη Αντεπανάσταση. Περιφρονεί τους Ρώσους Κομμουνιστές, επειδή του λήστεψαν την ευκαιρία να παρελάσουν τα μικροαστικά του και συνεπώς υπέρ των καπιταλιστών «ανθρωπιστικά» συναισθήματα σε έναν προ-επαναστατικό μανδύα. Θα πρέπει, εντούτοις να παρελάσουν με οποιοδήποτε κόστος. Έτσι τα παρελαύνει χωρίς μεταμφίεση ως πενθών για την καταστολή της αστικής τάξης στη Ρωσία.
Η απάντηση του Τρότσκι στον Κάουτσκι δεν είναι μόνο μια πλευρά μιας διαμάχης. Είναι ένας από τους λογοτεχνικούς καρπούς της Επανάστασης. Αναπνέει την ανάσα της Επανάστασης. Κατακτά την γκρίζα σχολαστική θεωρία των αποστατών με το ακαταμάχητο όπλο της επαναστατικής πείρας του ρωσικού προλεταριάτου. Αρνείται να ρίξει δάκρυα για τα θύματα του Γκαλιφέ και παρουσιάζει οτι μόνο έσωσε τη Ρωσική Επανάσταση από τους Ρώσους Γκαλιφέ, τους Κολτσάκ, Βράνγκελ, κλπ.
Το βιβλίο του Τρότσκι δεν είναι μόνο μια απάντηση στο Καρλ Κάουτσκι, είναι μια απάντηση στους χιλιάδες Κάουτσκι στο σοσιαλιστικό κίνημα σε όλο τον κόσμο που θέλουν το προλεταριάτο να πνίξει την μνήμη των θαλασσών προλεταριακού αίματος που χύθηκε από την προδοσία τους σε έναν ωκεανό από δάκρυα, υπόστεγο για την καταστολή της αστικής τάξης της Ρωσίας. .
Το βιβλίο του Τρότσκι είναι ένα από τα πιο αποτελεσματικά όπλα στο λογοτεχνικό οπλοστάσιο του επαναστατικού προλεταριάτου στον αγώνα του κατά των Σοσιαλιστών προδοτών για την ηγεσία των προλεταριακών μαζών.
1. Υποκριτική/Φαρισαϊκή, από τον χαρακτήρα του Σεθ Πέκσνιφ, του βιβλίου «Μάρτιν Τσάζλγουϊκ» του Καρόλου Ντίκενς.