Νικολάϊ ΜπουχάρινΤο Αλφάβητο του κομμουνισμού
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
|
Κάθε κόμμα επιδιώκει oρισμένους σκοπούς : το κόμμα των γαιοχτημόνων και των καπιταλιστών, όπως και το κόμμα των εργατών και των χωρικών. Χωρίς σκοπούς, δεν υπάρχει κόμμα. Αν το κόμμα εκπροσωπεί τα συμφέροντα των μεγαλογαιοχτημόνων, θα επιδιώξει τους σκοπούς τους : να διατηρήσουν δηλαδή τη γη στα χέρια τους, να υποτάξουν το χωρικό, να πουλήσουν όσο μπορούν πιο ακριβά το στάρι των τσιφλικιών τους, να προμηθευτούν στην πιο χαμηλή τιμή την εργατική δύναμη του χωρικού, να πετύχουν τα ψηλότερα νοίκια.
Αν είναι κόμμα των καπιταλιστών, έχει επίσης τους σκοπούς του : νά'χουν φτηνή εργατική δύναμη να ξεζουμίζουν τους εργάτες των εργοστασίων, να βρίσκουν αγοραστές που να τους πουλάνε στην ψηλότερη τιμή τα εμπορεύματα, να κερδίζουν όσο μπορεί περισσότερα και να βάλουν γι'αυτό τους εργάτες να δουλεύουν όσο μπορεί πιο πολύ' προ παντός να κάνουν έτσι που να μη μπορούν οι εργάτες να φανταστούν τη δυνατότητα ενός καινούριου συστήματος και να μένουν με την πεποίθηση πως ανέκαθεν υπήρχαν αφεντάδες και πως θα υπάρχουν για πάντα. Τέτοιοι είναι οι σκοποί των βιομηχάνων.
Οι εργάτες και οι χωρικοί εννοείται, έχουν ολότελα διαφορετικούς σκοπούς, γιατί έχουν ολότελα διαφορετικά συμφέροντα. Άλλοτε λεγότανε : "Ό,τι είναι καλό για ένα Ρώσο, είναι θάνατος για έναν Γερμανό". Στην πραγματικότητα θά'ταν πιο σωστό να ειπωθεί : "Ό,τι είναι καλό για έναν εργάτη, είναι θάνατος για έναν γαιοχτήμονα ή για έναν καπιταλιστή". Βλέπουμε λοιπόν ότι ο εργάτης έχει το δικό του σκοπό, ο καπιταλιστής έναν άλλο σκοπό κι ο γαιοχτήμονας έχει κι αυτός τον δικό του.
Όμως κάθε μεγαλογαιοχτήμονας δεν σκέφτεται αποκλειστικά για τον καλύτερο τρόπο καθυπόταξης του χωρικού' οι πιο πολλοί περνάνε τον καιρό τους πίνωντας χωρίς να κοιτάζουν καν ό,τι τους κουβαλάει ο επιστάτης τους. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει συχνά στο χωριό και στον εργάτη. Υπάρχουν εργάτες και χωρικοί που λένε : "Δε βαριέσαι, μια ζωή είν'αυτή και θα περάσει, γιατί να σκοτιζόμαστε; Έτσι τα βρήκαμε από τους παππούδες μας έτσι θα τ'αφήσουμε". Τούτοι εδώ οι άνθρωποι δεν νοιάζονται για τίποτα και δεν καταλαβαίνουν καθόλου το συμφέρον τους. Αντίθετα, κείνοι που σκέφτονται για τον καλύτερο τρόπο υπεράσπισης των συμφερόντων τους οργανώνονται σε κόμμα. Δεν είναι λοιπόν το σύνολο μιας τάξης που μπαίνει στο κόμμα, μα το καλύτερο και πιο ενεργητικό της τμήμα και το τμήμα αυτό οδηγεί τους άλλους.
Στο εργατικό κόμμα(κομμουνιστικό, μπολσεβίκικο κόμμα) προσκολλούνται οι καλύτεροι απ'τους εργάτες και φτωχούς χωρικούς' στο κόμμα των γαιοχτημόνων και των καπιταλιστών(καντέ, κόμμα της Λαϊκής Ελευθερίας) προσκολλούνται οι πιο ενεργητικοί ανάμεσα απ'τους γαιοχτήμονες και τους καπιταλιστές, καθώς κι οι υπηρέτες τους δικηγόροι, καθηγητές, αξιωματικοί, στρατηγοί κλπ. Κάθε κόμμα λοιπόν αντιπροσωπεύει το πιο συνειδητό τμήμα της τάξης που τα συμφέροντά της υπερασπίζει.
Ακριβώς γι'αυτό ένας γαιοχτήμονας ή ένας καπιταλιστής που μπαίνει σ'ένα κόμμα θα παλέψει με πολύ μεγαλύτερη επιτυχία ενάντια στον εργάτη και το χωρικό από κείνον που μένει απόξω. Το ίδιο ένας εργάτης που ανήκει σ'ένα κόμμα θα παλέψει με περισσότερο επιτυχία ενάντια στον καπιταλιστή και το γαιοχτήμονα από κείνον που δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, γιατί αφού σκέφτηκε καλά πάνω στους σκοπούς και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, ξέρει πώς να τα επιδιώξει απ'τον πιο κοντινό δρόμο.
Το σύνολο των σκοπών που επιδιώκει ένα κόμμα υπερασπίζοντας τα συμφέροντα της τάξης του αποτελεί το πρόγραμμα αυτού του Κόμματος. Στο πρόγραμμά της λοιπόν δείχνονται οι σκοποί που επιδιώκει κάθε τάξη. Έτσι στο πρόγραμμα του κομμουνιστικού Κόμματος δείχνεται ο σκοπός που πρέπει να επιδιώξουν οι εργάτες κι οι φτωχοί χωρικοί. Το πρόγραμμα είναι για κάθε κόμμα το σπουδαιότερο πράμα. Ανάλογα με το πρόγραμμά του μπορούμε, πάντα να κρίνουμε τι συμφέροντα υπερασπίζει ένα κόμμα.
2.Ποιό ήταν το παλιό μας πρόγραμμα;
...
3.Γιατί ήταν αναγκαίο να υιοθετήσουμε ένα καινούριο πρόγραμμα
...
4.Σημασία του προγράμματός μας
...
5.Επιστημονικός χαρακτήρας του προγράμματός μας
Πριν τον Καρλ Μαρξ, οι άνθρωποι που υπερασπίζανε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης αυτοσχεδιάζανε συχνά θαυμάσιους πίνακες του μελλοντικού παράδεισου, αλλά χωρίς να αναρωτιούνται αν μπορούσαν να φτάσουν εκεί και ποιος ήτανε ο αληθινός δρόμος που έπρεπε ν'ακολουθήσει η εργατική τάξη και το αγροτικό προλεταριάτο. Ο Μαρξ μας έμαθε να ενεργούμε εντελώς διαφορετικά. Θεώρησε κακό, άδικο, βάρβαρο, το καθεστώς που βασιλεύει ίσαμε σήμερα σ'ολόκληρο τον κόσμο κι'έψαξε να βρει πώς ήτανε φτιαγμένο αυτό το καθεστώς. Ακριβώς όπως θα εξετάζαμε οποιαδήποτε μηχανή, λόγου χάρι, ένα ρολόι, εξέτασε ο Μαρξ το καπιταλιστικό σύστημα, όπου βασιλεύουν οι βιομήχανοι και οι μεγαλογαιοχτήμονες, μα όπου οι εργάτες και οι χωρικοί καταπιέζονται. Ας υποθέσουμε τώρα ότι παρατηρήσαμε πως δυο μικρές ρόδες του ρολογιού είναι κακά προσαρμοσμένες η μια πάνω στην άλλη, πως σε κάθε στροφή γαντζώνονται όλο και περισσότερο, θα μπορέσουμε κατόπι να προβλέψουμε πως το ρολόι θα χαλάσει και θα σταματήσει. Ο Μαρξ εξέτασε όχι ένα ρολόι μα την καπιταλιστική κοινωνία τη μελέτησε και πρόσεξε τη ζωή κάτω απ'την καπιταλιστική κυριαρχία. Και χάρη σ'αυτή τη μελέτη, είδε καθαρά πως το Κεφάλαιο ανοίγει τον ίδιο του τον τάφο, πως τούτη η μηχανή πάει να σταματήσει και πως θα σταματήσει χάρη στον αναπόφευχτο ξεσηκωμό των εργατών, που θα μεταβάλουν κατόπι ολόκληρη την υφήλιο σύμφωνα με τη θέλησή τους.
Σ'όλους τους μαθητές του ο Μαρξ άφησε σα διαθήκη να σπουδάζουν προπαντός τη ζωή τέτοια που είναι. Μονάχα ύστερα από μια τέτοια μελέτη μπορούμε να ορθώσουμε ένα σωστό πρόγραμμα. Γι'αυτό το πρόγραμμά μας πρέπει ν'αρχίσει απ'την περιγραφή της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Τώρα, η καπιταλιστική κυριαρχία είναι καταργημένη στη Ρωσία, οι προβλέψεις του Μαρξ πραγματοποιούνται κάτω απ'τά μάτια μας, η παλιά κοινωνία γκρεμίζεται, τα στέμματα φεύγουν απ'τά κεφάλια των βασιλιάδων και των αυτοκρατόρων. Οι εργάτες προχωράνε παντού για την επανάσταση και την εγκαθίδρυση της εξουσίας των Σοβιετ. Για να καταλάβουμε καλύτερα πώς έγινε αυτό, πρέπει να μάθουμε ακριβώς τι είναι το καπιταλιστικό σύστημα' ύστερα απ'αυτό θα δούμε γιατί η πτώση του ήτανε αναπόφευχτη.
Και μια και παραδεχτούμε πως δεν είναι πια δυνατή καμιά επιστροφή στο παρελθόν, πως η νίκη των εργατών είναι σίγουρη, θα διεξάγουμε με πιότερη δύναμη και αποφασιστικότητα την πάλη μας για την καινούρια οργάνωση της εργασίας.