Βλαντιμίρ Λένιν

Από το στρατόπεδο του "εργατικού" κόμματος του Στολίπιν

(αφιερώνεται στους "συμφιλιωτιστές" και στους "συμβιβαστές" μας)

Η ανταπόκριση του σ. Κ. (1) αξίζει να προσεχτεί πάρα πολύ από όλους εκείνους που αγαπούν το κόμμα μας. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς καλύτερο ξεσκέπασμα της «γκολοσοφικής» (2) πολιτικής (και της γκολοσοφικής διπλωματίας), καλύτερη ανασκευή των απόψεων και των ελπίδων των «συμφιλιωτιστών και των συμβιβαστών» μας.

Αποτελεί άραγε εξαίρεση η περίπτωση που περιγράφει ο σ. Κ.; Όχι, εδώ πρόκειται για τυπική περίπτωση των παραγόντων του εργατικού κόμματος του Στολίπιν, γιατί ξέρουμε πολύ καλά ότι δεν είναι ο πρώτος χρόνος πού πολλοί λόγιοι του «Νάσα Ζαριά» (3), «Ντιέλο Ζίζνι» (4) κτλ. αναπτύσσουν συστηματικά αυτές ακριβώς τις λικβινταριστικές ιδέες. Δεν συμβαίνει πάντα να συναντιούνται οι λικβινταριστές (5) αυτοί με τους κομματικούς εργάτες, πολύ σπάνια το κόμμα παίρνει τόσο ακριβείς πληροφορίες για τις επαίσχυντες ενέργειές τους, πληροφορίες για τις οποίες πρέπει να είμαστε ευγνώμονες απέναντι στον σ. Κ., η προπαγάνδα όμως της ομάδας των ανεξάρτητων - λεγκαλιστών διεξάγεται παντού και πάντοτε μ’ αυτό ακριβώς το πνεύμα. Δεν μπορεί ν' αμφιβάλλει κανείς γι' αυτό το γεγονός, μια και υπάρχουν περιοδικά τύπου «Νάσα Ζαριά» και «Ντιέλο Ζίζνι». Η παρασιώπηση του γεγονότος αυτού συμφέρει μόνο στους πολύ δειλούς και πολύ σιχαμερούς υπερασπιστές των λικβινταριστών.

Συγκρίνετε με το γεγονός αυτό τις μεθόδους που χρησιμοποιούν άνθρωποι σαν τον Τρότσκι, που φωνασκούν για τη «συμφωνία» και για την εχθρότητά τους απέναντι στο λικβινταρισμό (6). Οι μέθοδοι αυτές είναι πολύ καλά γνωστές: να φωνάζουμε όσο μπορούμε πιο δυνατά ότι δεν είμαστε δα «ούτε μπολσεβίκοι, ούτε μενσεβίκοι, αλλά επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες», να ορκιζόμαστε σε θεούς και δαίμονες ότι είμαστε εχθροί του λικβινταρισμού και υποστηρίζουμε με θέρμη το παράνομο ΣΔΕΚΡ, να βρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις εκείνους που ξεσκεπάζουν τους λικβινταριστές κ. κ. Πότρεσοφ και Σία, να αποκαλούμε τους αντιλικβινταριστές ανθρώπους «που εξογκώνουν» το ζήτημα, να μη λέμε ούτε λέξη ενάντια στους ξεκάθαρους λικβινταριστές κ.κ. Πότρεσοφ, Μάρτοφ, Λεβίτσκι, Νταν, Λάριν (7) κτλ.

Η πραγματική σημασία των τέτοιων μεθόδων είναι ολοφάνερη. Με τη φρασεολογία καλύπτονται οι πραγματικοί λικβινταριστές και καταβάλλονται κάθε λογής προσπάθειες να εμποδιστεί η δουλειά των αντιλικβινταριστών. Την ίδια ακριβώς πολιτική ακολουθούσε και το γνωστό στην ιστορία του ΣΔΕΚΡ για την έλλειψη αρχών «Ραμπότσεγε Ντιέλο» (8): ορκιζόταν σε θεούς και δαίμονες ότι εμείς δα, δεν είμαστε καθόλου «οικονομιστές», ότι εμείς είμαστε πέρα για πέρα υπέρ της πολιτικής πάλης, ενώ στην πραγματικότητα συγκάλυπτε τη «Ραμπότσαγια Μίσλ» (9) και τους «οικονομιστές» (10), κατευθύνοντας όλη την πάλη του ενάντια σ' εκείνους που ξεσκέπαζαν τους «οικονομιστές» και τους αντέκρουαν.

Από δω γίνεται φανερό ότι ο Τρότσκι και οι όμοιοι του «τροτσκιστές και συμβιβαστές» είναι περισσότερο επιζήμιοι από κάθε λικβινταριστή, γιατί οι πεπεισμένοι λικβινταριστές εκθέτουν ανοιχτά τις απόψεις τους, και είναι εύκολο στους εργάτες να καταλάβουν τη σφαλερότητα αυτών των απόψεων, ενώ οι κ.κ. Τρότσκι εξαπατούν τους εργάτες, συγκαλύπτουν το κακό, κάνουν ανέφικτο το ξεσκέπασμα και τη θεραπεία του. Όποιος υποστηρίζει την ομαδούλα του Τρότσκι, υποστηρίζει την πολιτική της ψευτιάς και της εξαπάτησης των εργατών, την πολιτική της συγκάλυψης του λικβινταρισμού. Πλήρης ελευθερία δράσης για τον κ. Πότρεσοφ και Σία στη Ρωσία, συγκάλυψη με «επαναστατική» φρασεολογία των έργων τους στο εξωτερικό, να η ουσία της πολιτικής του «τροτσκισμού».

Από δω γίνεται φανερό, σε συνέχεια, ότι κάθε «συμφωνία» με τους γκολοσοφικούς, που θα παρέκαμπτε το ζήτημα του λικβινταριστικού κέντρου στη Ρωσία, δηλ. το ζήτημα των παραγόντων του «Νάσα Ζαριά» και του «Ντιέλο Ζίζνι», δεν θα ήταν τίποτε άλλο, παρά συνέχεια της ίδιας εξαπάτησης των εργατών, της ίδιας συγκάλυψης του κακού. Από την ολομέ­λεια του Γενάρη 1910 κι εδώ οι γκολοσοφικοί απόδειξαν πέρα για πέρα ότι είναι ικανοί «να υπογράψουν» οποιεσδήποτε αποφάσεις, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να «περιορίσουν την ελευθερία» της λικβινταριστικής τους δράσης από κανενός είδους αποφάσεις. Είναι ικανοί να υπογράφουν στο εξωτερικό αποφάσεις που λένε ότι κάθε υποτίμηση της σημασίας του παράνομου κόμματος είναι εκδήλωση της αστικής επιρροής πάνω στο προλεταριάτο, και στη Ρωσία να βοηθούν τους κ.κ. Πότρεσοφ, Λάριν, Λεβίτσκι, που όχι μόνο δεν, παίρνουν μέρος στην παράνομη δουλειά, αλλά και την ειρωνεύονται και διαλύουν το παράνομο κόμμα.

Σήμερα ο Τρότσκι μαζί με τους μπουντιστές σαν τον κ. Λίμπερ (10), (άκρος οπορτουνιστής που υποστήριξε δημόσια τον κ. Πότρεσοφ στις διαλέξεις του και τώρα, για να καλύψει αυτό το γεγονός, επιδίδεται σε πλεκτάνες και κουτσομπολιά) μαζί με τους Λετονούς σαν τον Σβαρτς κτλ. σκαρώνουν μια τέτοια ακριβώς «συμφωνία» με τους γκολοσοφικούς. Ας μη γελαστεί κανείς από αυτό: η συμφωνία τους θα είναι συμφωνία για τη συγκάλυψη των λικβινταριστών.

Υ.Γ.: Οι γραμμές αυτές είχαν πια στοιχειοθετηθεί, όταν εμφανίστηκε στον τύπο η είδηση σχετικά με τη «συμφωνία» των γκολοσοφικών με τον Τρότσκι, τον μπουντιστή και τον λικβινταριστή - Λετονό. Τα λόγια μας επιβεβαιώθηκαν από­λυτα: αυτή είναι συμφωνία για τη συγκάλυψη των λικβινταριστών στη Ρωσία, συμφωνία ανάμεσα στους λακέδες του κ. Πότρεσοφ και Σία.

Σημειώσεις

1. Η ανταπόκριση αυτή στο φύλλο 23 της «Σοτσιάλ-Ντεμοκράτ» (1 Σεπτέμβρη 1911) αναφερόταν σε μια συνέλευση σοσιαλδημοκρατών εργατών στο Βίμποργκ, όπου καταδικάστηκαν ομόφωνα οι λικβινταριστές.
2. Γκολοσοφικοί: Οι Μενσεβίκοι δημοσιολόγοι που έβγαζαν την εφημερίδα «Γκόλος Σοτσιάλ-Ντεμοκράτα» (Η Φωνή του Σοσιαλδημοκράτη). Η εφημερίδα έβγαινε στα 1908-11, αρχικά στη Γενεύη και κατόπιν στο Παρίσι, με συντάκτες τους Αξελρόντ, Νταν, Μάρτοφ, Μαρτίνοφ και Πλεχάνοφ. Υποστήριζε τους λικβινταριστές, γεγονός που προκάλεσε την αποχώρηση του Πλεχάνοφ.
3. «Νάσα Ζαριά» (Η Αυγή μας): μηνιαίο περιοδικό των Μενσεβίκων, έβγαινε νόμιμα στην Πετρούπολη στα 1910-14, από τους Πότρεσοφ, Νταν, κ.ά.
4. «Ντιέλο Ζίζνι» (Υπόθεση Ζωής): νόμιμο περιοδικό των μενσεβίκων-λικβινταριστών στην Πετρούπολη, έβγαινε το 1911.
5. Λικβινταριστές: Η ακραία δεξιά πτέρυγα στη Ρωσική Σοσιαλδημοκρατία, υποστήριζαν μετά την ήττα της επανάστασης του 1905 τη διάλυση (λικβιντάρισμα) των παράνομων οργανώσεων του ΡΣΔΕΚ και τη δημιουργία νόμιμου κόμματος. Στις κριτικές του ο Λένιν αντέτεινε ότι πραγματικά νόμιμο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στη Ρωσία θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μετά την επαναστατική ανατροπή του τσαρισμού.
6. Ο Τρότσκι εκείνη την περίοδο υιοθετούσε μια «συμφιλιωτική» στάση, που στην πράξη κατέληγε σε υπεράσπιση των λικβινταριστών και διασφάλιση της δυνατότητας να συνεχίζουν τη διαλυτική τους δράση. Αργότερα ο ίδιος ο Τρότσκι παραδέχτηκε πολλές φορές το λαθεμένο χαρακτήρα της στάσης του.
7. Πότρεσοφ Αλεξάντρ (1869-1934)· Γιούλιους Μάρτοφ (1873-1923)· Λεβίτσκι Βλαντιμίρ (1883-1938)· Φιοντόρ Νταν (1871-1947)· Γιούρι Λάριν (1882-1932): ηγετικά στελέχη των Μενσεβίκων, υποστηρικτές των λικβινταριστών και της παραίτησης από την ηγεμονία του προλεταριάτου στην επανάσταση μετά το 1907. Πολέμιοι της Οκτωβριανής Επανάστασης, με την εξαίρεση του Λάριν που προσχώρησε το 1917 στους Μπολσεβίκους. Ο Νταν υποστήριξε την ΕΣΣΔ όταν εκδηλώθηκε η χιτλερική επίθεση το 1941.
8. «Ραμπότσεγε Ντιέλο» (Εργατική Υπόθεση): Περιοδικό, όργανο στα 1899-1902 των οικονομιστών, του ρεύματος της Ρωσικής Σοσιαλδημοκρατίας που υποστήριζε ότι η εργατική τάξη έπρεπε να αγωνίζεται μόνο για τα οικονομικά της αιτήματα, αφήνοντας έτσι την πολιτική στους φιλελεύθερους.
9. «Ραμπότσαγια Μισλ» (Εργατική Σκέψη): εφημερίδα, όργανο των οικονομιστών στα 1897-1902.
10. Ο Μ. Λίμπερ (1880-1937) ήταν ένας από τους δραστήριους υποστηρικτές του λικβινταρισμού, στέλεχος της εβραϊκής Μπουντ.